¡FATÍDICA PALABRA!

¡FATÍDICA PALABRA!

_________________________


Bórranche dos xenes a imaxe da casa,

Várrenche da mirada o mar, a paisaxe nativa...

Arríncanche de raíz a árbore da vida.

Emprendes, sen ti, a viaxe ó alén,

Perdido no laberinto das escuridades do ignoto.



Non te-lo menor protagonismo;

Porque xa non estás nin es:

Desmemoria do ser...

¡Nunca máis un solpor,

Unha aperta,

Un adeus!

¡Morrer, fatídica palabra!

A SÚA VIDA

A SÚA VIDA
__________________


Contaba aquela vida,

Co ritmo e rima

Do poema

Do seu dilema.



Cantaba a súa vida,

Coa gracia da comedia,

E o final da traxedia.



Contando aquela vida,

Inventaba a harmonía

Que endexamais sentira.



Cantando a súa vida,

Trocaba a poesía

Dunha tragedia

Nunha mala comedia.

Contaba aquela vida…

E inventaba a harmonía

Naquel poema

Do seu dilema.



¡Sempre a agonía

Da sempieterna

Melancolía!

A SOMBA DUN SUSPIRO.

A SOMBA DUN SUSPIRO.
__________________________



Ando a chamar por ti

Nesta noite,

ensumido.

Creo que ves a min

Voando,

coma un soplo;

Que te esvaes no ar,

E eu no ar

vou contigo...




Os dous imos no soño,

Moi collidos da man,

Conscientes de acadar,

Sen materia,

Fundidos,

O albur dos bos rumbos

Que nos marque o destino...




Volvo a chamar por ti,

Volvo a soñar contigo.

Volvemos a ir no soño,



Mil veces repetido,

Tantas veces igual,

Tantas veces distinto...



E as cousas que me dis

Son cousas de gardar

No saco de olvidar;

Porque o soño é olvido.



Día e noite, nos soños,

Sempre, sempre onda ti;

Que eu quero estar contigo...



Mais logo, ó despertar,

Só consigo esbozar

A sombra dun suspiro.

A CANCIÓN DO XUBILADO

(NAS FOLLAS DO CALENDARIO).
________________________________


  Ser vello non é pecado.
É pecado envellecer
non sendo quen de aprender
cando un sorriso, ao teu lado,
nas redes do seu engado,
cativou o teu querer:

  -A nenez do xubilado.



  Non é pecado ser vello
nin é tampouco doado;
pois nun instante sagrado,
que non reflicte o espello,
o corazón namorado
esconde o maior segredo:

  -A nenez do xubilado.



  Ser vello non é pecado,
e ata poida que, ao revés,
vivir por segunda vez
a vida coma regalo
sexa pracer reservado,
culminación na vellez:

  -A nenez do xubilado.



  Non é pecado ser vello.
E poderei demostralo,
entre bocado e bocado,
coas benzóns do ribeiro,
santificador probado
optimista e argalleiro:

  -A nenez do xubilado.



  Badaladas a soar,
ergo, xa mediado o día,
exemplo de gallardía:
lidar, lidar e lidar
nas artes do vaguear,
sempre a mente panza arriba,
para volver a empezar,
se mediase a valentía
de non me querer deixar
no nirvana que me aniña:
comer, dormir, pasear,
na miña casa estorbar
desde o salón á cociña,
e, ao son dunha musiquiña,
os acenos de a bailar
a correr con maestría
pola miña fantasía
de bailador contumaz,
argadelo en rebeldía
que se vén de xubilar…
do vicio de traballar,
non da vida:

  -A nenez do xubilado,
revivir no recordado
as follas do calendario.


(Rioderradeiro)

¿XUVENTUDE?

(Na busca dun título)

¿XUVENTUDE?
___________________


Unha bágoa no cume,

A esperanza no mar...



¡A esperanza..!

¡O cume!

¡O mar..!



Ollos pechos na néboa,

Bágoa de saudade,

Xuventude,

Atallo no tempo...



Atallo,

Tempo,

Saudade,

¡N éboa..!





A esperanza afogada no mar.



(Anos 90)