Nun cartafol, de falsete.

Ignorar é supoñer,

Dispensar con aspirina

Unha ignorancia supina

Que non soporta o saber.

Ignorar é contender

Canto tés por verdadeiro

Contra un veraz mentireiro

Tratando de o convencer.

Ignorar, máscada humilde,

Levar o mar para Urdilde,

Vestir chaqueta ao revés,

Descomunal interés

Por cultivar no foguete,

Meditando no retrete,

Cuspindo a regra de tres

Nun cartafol, de falsete.

(Rioderradeiro)

Eu non sei moi ben quen son,

Pola mañán xa dubido

Se son, tan mal comprendido,

Víctima do corazón

Que non me axuda o debido.

Non sei se son ou non son

Aquilo que afirmo ser,

Tanto importa o padecer

As chagas  dunha razón

Que non podo comprender.

Non se vende a lealdade

E non se compra a nobreza,

Quen as tén non as despreza,

A quen lles falte en verdade

Nin os salva a caridade.

(Rioderradeiro)

¡Contestación permanente!

Nunca vin incomprendido

Tan ponderado e prudente,

Comparado co ocurrente

Que peitea o percorrido

E que requenta o cocido

Da privación inherente,

Minando a moral da xente,

Coma se fose abducido,

Convertido en instrumento

De probarlle o fundamento

Ao vil metal comburente

Que fai do ferro un rustrido,

Sobre granito incremento,

Pintado perfectamente

Para que o tragues fundido;

Ti, muradán, máis contento,

Deixa facer, convencido,

Pagano a conta corrente,

Saldando en paz o debido,

Engordando un elemento

Con mando en praza metido;

Áncora, seguramente,

Tropeza coma impelido,

Nunha pedra sedicente

De naufraxio repetido

Para pór punto e seguido

E aparcar perfectamente,

Após cobro consecuente,

No privado referido,

Procedemento indecente

Que debe ser correxido:

¡Viva o “parquín” redimido!

¡Contestación permanente!

 (Rioderradeiro)

Refugando a ferradura.

                                       

O COLMO DOS DESPROPÓSITOS!

"Esta áncora (¿¡do século XVI ou XVII !?) que dende fai uns días sirve para pechar o acceso a un espazo público e que por arte de non sei quen se convertiu nun aparcadoiro privado, collina eu enganchada nas miñas redes xa fai uns anos a bordo do SIDRI ROBER..." (Manuel M. Caamaño)

Áncora de gran feitío,

Antifaz dun mundo avaro,

Atrancada sen reparo,

Escrava dun poderío.

Áncora de mar bravío

Atracada en falso alago,

Desbordada previo pago,

Humillada en montesío.

Áncora que fixo historia

E que prendeu na memoria

Resplandecente aventura,

Áncora, por singradura,

A derramar pola amura

Cobranza a pases de noria,

Refugando a ferradura.

 (Rioderradeiro)

De que han fuxir polo atasco.

Non nos deas máis a lata

Con esa mostra baleira,

Fotocopia a conserveira,

Paga, pega en alpargata,

Porque a sapiencia é barata…

Fai campaña en promoción,

Fala cos do botellón

Para enlatar a faena,

Amontoa, arma, envelena,

Que se anime o gran follón…

"Sel"…, "Leocadia"…, ¡centellas!,

Mareadas as botellas

Co cheiro do longueirón,

Proa na pel picazón

De refregarse as parellas…

Non nos deas máis latón,

Saca as sardiñas do casco,

Defende ofertas sen frasco,

Confía en confirmación

De que han fuxir polo atasco.

 (Rioderradeiro)

Que o tempo ben papa arresto.

  Estas son fabas contadas,

emulando ao caracol,

á porta, tomando o sol

coas barrigas preñadas.

  Vexo cabaces trenzados

con paciente artesanía

lucindo vimbios trabados

en primorosa harmonía.

  Máis fabas caben no cesto

que de vello está comesto

por destemplada intemperie;

  Veñan fabadas en serie,

que a fame confunde presto,

antes que o ventre se altere

  E que o corpo desespere,

que o tempo ben papa arresto.

 (Rioderradeiro)