Brindarlle o corazón á túa espada…

  Pensar en ti, tecer na mente un lazo,

ler no teu corpo o meu cando abrazaras,

abandeirar máis sol cando abrasaras,

nas cinsas refulxir coma en regazo.

  Vivir en ti, carimbo en recto trazo

dunha frecha sutil que alimentaras,

zugar caudal do mel que derramaras

no ardente frenesí do teu frechazo.

  Abrirme a ti comprace á primavera,

xunguirme en ti, cortarlle ao tempo espera:

estremecer lumeiro en labarada;

  Salvarme en ti, xurdir porque quixera,

xogando a fondo o fado pola fada,

renderlle o corazón á túa espada…

  Por lle decapitar o mal á fera.

                      (Rioderradeiro)

De almirante, o timón do teu navío.

  
  Así foxe das mans, moi manseliña,

esta ilusión que di ser doce dama

que sementa amencer e que derrama

retallos de candor cando acariña.

  Desilusión constante e sibilina

dicta, para o teu mal, outro programa,

fite en fite, frontal, fíre, difama,

esfarela fulgor, pon fin, fulmina.

  Se nas alas do tempo, ai!, retornases

para envolver na canle o mesmo río,

ben puideses borrar por labradío

  Engurras que na pel non reparases,

e na carne inmortal recuperases,

de almirante, o timón do teu navío.

                         (Rioderradeiro)

Do manancial da muiñeira.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

  Pendurade aires tristeiros,

labregos e mariñeiros,

xentes da terra e do mar,

relevade aos devanceiros,

Galiza rompa a cantar,

degoire en gaita grileira,

grave danza tecedeira,

labre a perna o seu tecer,

libe doncela ao beber

do manancial da muiñeira.

  Do manancial da muiñeira,
de ruada na ribeira,
as parellas a compás,
aturuxos, alalás...


  Repenique de campás:
Romaría mariñeira.

         (Rioderradiro)

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Cargado de acontecer.

  Ai!, na cara, o mar da risa,

ai!, na estrofa en pé quebrado,

corazón desabrochado

polo botón da sonrisa.

  Ai! do si e mais do non,

ai! do teu soño dourado

polo peloxo encoirado

a proscribir a ilusión.

  Ai!, que apreta tempo frío,

ai!, que desborda acotío

o baleiro do esquecer,

  Ai!, canto costa aprender,

ai!, navegar sen navío,
desnortado en mar bravío,

  Cargado de acontecer.

                    (Riderradeiro)

De campaña en corpo esquivo.

Neste altar onde te miro

Debruza o meu pensamento

Para lle dar fundamento

Ao mirar co que te admiro.

Recobra alento o suspiro

Que me serviu de alimento

E rescato o sentimento

Da sensación do respiro.

Na pura fe redivivo,

Para mellor desexarte,

Tributo ao teu baluarte;

Por quedar libre e cativo,

Regando a rosa obsesivo,

Devezo por abrazarte;

Coutar ardor nun ser vivo

É servir baixo estandarte

De campaña en corpo esquivo.

 (Riderradeiro)