Comeres corazón en carne crúa.

  

  Está dentro de ti, ollo de lontra

a porfiar, sen lei, desde o penedo,

a discutir de ti co teu enredo,

a peneirarlle a pel ao vento en contra.

  Está dentro de ti, invoca, alfombra,

e reforza a fartar rutinas cedo,

e malversa ilusións de letra e credo,

enloitando o vivir con mans de sombra.

  Ollo!, por túnel, vai, cegando estrelas;

lontra!, que talvez vaga, ás palpadelas,

por laberinto, a dar traspés na lúa...

  Compulsiva e mordaz, e cacatúa,

devorándote así, fame, revelas:

comeres corazón en carne crúa.

         (Rioderradeiro)

Corazón vellouqueiro, en plan covarde.

  O percutor do sol, coma un arqueiro,

a peito, en percusión, -tan incisivo!-,

rompendo a disparar, -tan invasivo!-,

na espléndida nudez, coma artilleiro…

  Xeitoso por demais, vivo, algareiro,

alento de verán, -tan combativo!-,

ardente, xuvenil, -tan creativo!-,

na espléndida nudez, aventureiro…

  Ofende non saber por que arrufía,

devén fatuo, fatal fantoche, alarde

teimudo en deslucir a túa tarde.

  Non cabe na morneza algarabía;

a brasa de solpor tan só porfía,

corazón vellouqueiro, en plan covarde.

  

(Rioderradeiro)

A derrota vindeira ben labrada.

  Cousa linda, labrar límpido apego,

de monte a mar, seara sobranceira;

cousa linda, libar lapa senlleira

reforzando no lar o teu sosego.

  Cousa linda, sucar campo labrego

e preñar de pan trigo a túa leira;

cousa linda, trenzar terra trigueira

fermentando furor da rella en rego.

  Cousa linda, encadrar carta á medida,

horizonte, enderezo na mirada,

velame de papel présto á partida;

  Cousa linda, ancorar na mesma rada

recolleita da nave en singradura;

cousa linda, apañar con man madura...

  A derrota vindeira ben labrada.

(Rioderradeiro)

.- Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

  

  Porque te cómpre, gata, un bo goberno,

en xaneiras, felina, fas gatada;

pois forneces ao lar esa fornada

do teu soño feudal maino e materno.

  Porque te cómpre, gata, tempo eterno,

sete vidas gatunas dan puntada

sete veces, a rato a temporada,

por fraccións de segundo en sempiterno.

  Se te acollo, entre as mans, e te contorno

en berce maternal, saliento, adorno

semente a florecer, en carne viva...;

  Se te arroupo e te vas, libre e cativa,

Gatomaquia dun tempo sen retorno,

amorosa, brava, galante, esquiva...;

  Sete vidas -que ben!-: Vaia soborno !

 

       (Rioderradeiro)

- Feituqueira de seu, da especie humana...

  Feituqueira, disque, no azul espida

e na vaga maior nave en verea,

polo lombo do mar vindo abducida

entre ourixos e cantos de serea.

  Feituqueira, disque, vaga espelida

do mallante que arrola onda en cadea

e na rada do alfoz pousa a belida

co carrusel triunfante da marea.

  Veleira, garda o verso sen tardanza.

Quen requintou o ritmo e  maila rima?

Veleira, pole estrofa onde agarima.

  Quen lle crebou timón á soberana?

A dorna funda en quilla outra mudanza.

Quen lle ha negar máis pan á máis galana?

  Feituqueira no mar, bela en tarima:
Feituqueira de seu, da especie humana...

            (Rioderradeiro)