Apouvigarme a pena tan prendida

  Falto de ti, o tempo disconforme

prende na pel, xa lume xusticieiro,

arrasa co ronsel do meu luceiro,

confronta o fun co son no falso informe.

  Falto de ti, xa non hai quen conforme

a fenda que afondou o verdadeiro

verdugo do meu soño mentireiro

mendigo do teu colo multiforme.

  Onde estás, miña nai, que non te vexo,

para reconfortar o meu desexo

de coroar vellez sen despedida?

  Falto de ti, sen lar, váiseme a vida

no ensalmo que me sande esta ferida

da alma, MIÑA NAI, meu sortilexio!,

Apouvigarme a pena tan prendida...

(Rioderradeiro)

-¡Hai rosas de alcanfor tan ben plantadas..!

Porque o diamante apreza á primorosa

Saiva que abrolla a canle presumida,

Relampos da roseira reprimida,

Porque é de lei, pola sazón, rumbosa...

Porque é de lei, pola paixón, preciosa,

A frecha da mirada redimida

Apreixa luxuriante esa pebida

Que vai de seu na libazón da rosa...

A rosa-devoción tan perfilada,

No canto do pracer tan preferido,

Copia nota sagaz do deus Cupido

Á escala universal ben sinalada.

Convoco á floración por pinceladas

Con boca de diamante encanecido:

-¡Hai rosas de alcanfor tan consumadas

Neste meu corazón tan consumido!

(Rioderradeiro)

Por tempo intemporal, pola promesa.

  

  Se lle refugo ao gato o seu furado,

se lle cativo a vocación á hedra,

se lle confisco a longa pena á pedra,

se lle retiro a rella ao meu arado...

  Se me retrata o drama no entramado,

se me revira a forma cando medra,

se me rebenta o fondo cando empedra,

se me retracto do vivir soñado...

  Debruza aldraxe a miña carne acesa

fraco caudal salobre na represa

por canles de secaño derramando.

  No pulo o meu pelexo arde penando;

borralla son de eterno procurando,

por tempo intemporal, pola promesa.

  En rede, corazón: malla..., e devesa.

        (Rioderradeiro)

Nun corazón que adorna os apelidos.

  Queda a mañán de sol embarazada

de alento dun verán tan farturento,

de tarde e de serán contentamento,

e de noite xestante de alborada.

  Queda na albura a dorna tan preñada

deste ventiño morno, ese alimento

que é semente de fol e fundamento

de veliña gaiteira aventurada.

  Ai da abella do sol, a treu, libando

as notas de color e de quentura!

Ai da tilla e temón, da arboradura!

  Os designios da luz, tan preferidos,

que o vento de solpor foi pór fiando,

"Lizgaira", "Avelaíña", deslizando...

  pola tona do mar, polos sentidos,

nun corazón que adorna os apelidos.

(Rioderradeiro)

Entre as ascuas arder canto fabulo.

Toro, farta a fogueira, aflora a rima;

Tordo, sobre a figueira sobrancea;

Touro, torna ao touril, turra, tentea;

Toxo, torques no trazo que agarima.

Trazo que espido abrazo torna estigma,

Toro que no lumeiro xa serpea,

Tordo que da figueira afína a escea,

Toxo que atrapa ao touro en paradigma.

¡Árdelle o eixo ao toro que chispea!;

Collo da man ao tordo e mais ao mulo;

Tomo solfeo ao touro en compañía;

Requiro prá concerto rula e rulo.

Toxeiras orquestais bordan capea;

Toureos de salón trobo a porfía:

Entre as ascuas arder canto fabulo. 

(Rioderradeiro)