Como apagar a dor co meu vacío.

  Cando, mencer, despertas da torcida;

cando, mañá, ben ardorosa avanzas; 

cando, tarde (e serán), adiviñanzas;

cando, enloitada noite, adormecida...

  Inquisidor, fustigador, felino;

mentor mordaz dunha mala xornada;

león  feroz de vengativa espada;

devastador cruel, vil asasino...

  Pois a razón despreza o meu desvío,

como afrontar consonte contrapunto

de me roubares cachos decotío?

  Pois, a traizón, has levarme contigo,

non me pregustes por que me pregunto

como hei pagar a dor con tal castigo.

              (Rioderradeiro)

Nunha caixa de serrín.

  Sendo o sentir e o pensar

as dúas pezas do traxe

porfía do meu tear,

por que hei mandalas calar?,

por que hei dirimir liñaxe

e amistalos no existir,

se perseguen abordaxe

do meu corpo..., a compulsar?

Como hei pensar co sentir?

Como hei sentir co pensar?

  Sendo o pensar e o sentir

embaixadas de incerteza,

en que cabilas, cabeza?,

por que disfrazar tristeza
coa mordaza do vivir

nunha caixa..., a consumir?

(Rioderradeiro)

...para aportar contigo a toda vela.

  Non cabe na paixón o verso alado

nin cabe na palabra a voz do día;

non cabe na razón a luz amiga

nin cabe no rizón o vento arpado.

  Non cabe nun saber tanto calado

nin cabe nun sabor tanta ardentía;

non cabe nun solpor tanta fatiga

nin cabe nun sudor tal desenfado.

  Dispara o mar mil dardos sen cautela;

o discorrer do tempo non perdoa:

a vaga leva e trae a mesma area…

  Pois navegar é gozo e mais cadea,

quero desafiar a onda á proa

para aportar contigo a toda vela.


     (Rioderradeiro)

Implanta amores no río

  Implanta amores no río

a filla de Xan Vicente,

ela, tan doce e decente,

leva a puntada consigo,

sementa na canle o trigo,

afinca na entraña o dente,

non repara na corrente,

tira de faixa e de fío,

engaiola ao señorío…

  Á vista de toda a xente,

a filla de Xan Vicente

implanta amores no río. 
    

       (Rioderradeiro)

_

... e pasa a conta ao seguro.

Memoria dun luscofusco,

Era segrel de secaño;

Dun arco de medio punto,

Apreixouno o calendario

Nas follas do prontuario.

Apredeu dun arte culto

A monodiar “canto llano”;

Co celo dun arcediano,

Tiroulle ao salterio o gusto

De afacerse ao gregoriano.

Esmolas para o bandullo,

Con degoiro de goliardo,

Para recadar peculio,

Latricaba un espartano

Beberaxe de esconxuros.

-Recanto do medio duro-

Traza o crego  un signo mago,

Tremelique o ente escuro,

Peche a boca o mal falado,

Purifica o corpo impuro.

O diaño, por teimudo,

Paga o latín ao contado,

Fai mudanza de prestado…

E pasa a conta ao seguro.

(Rioderradeiro)