QUEN TE QUECERÁ, MENIÑO?

(Belén con pezas dos séculos XVII ao XX , en Santa Clara de Zafra, Badaxoz)

  Se o Neno Xesús nacese,
decembro, na madrugada,
dádelle albricias ao vento,
pregoeiro a pregoalas...
Se o Neno Xesús nacese...

  -Meu coitado, meu meniño!,
quen te quecerá nas pallas?


  Se o vento dá a Boa Nova
e os pastores a escoitaran,
se os Magos, cos seus presentes,
o adoran e o agasallan...
Se o Neno Xesús nacese...

  -Meu coitado, meu meniño!,
quen te quecerá nas pallas?


  Se o Neno Xesús nacese,
folerpa de neve, branca,
branca sobre branco berce
e sobre o brancor, xeada...
Se o Neno Xesús nacese...

  -Meu coitado, meu meniño!,
quen te quecerá nas pallas?


  Se a folerpiña de neve
devén divina ao pousala,
transmutada no Meniño,
se os anxos cantan e o gardan...
Se o Neno Xesús nacese...

  -Meu coitado, meu meniño!,
quen te quecerá nas pallas?


  Anxos, Pastores e Magos,
Eles saberán quentalo?

  -Ou mula..., ou boi -contra vento..!-,
co voso alento alentado!


    (Rioderradeiro, 1-01-05)

o puñal.

_______

(Comentario a unha imaxe cómica dun delfín sulcando o mar na compaña dunha vaca)

___________


Un delfín quixo ser touro...,

E comenzou a labrar:

Sulcou o mar como as leiras

No tempo de sementar.




Ao delfín quixo ser touro...

Faltaballe ...-¡non o puido remediar!-

Aquilo que os touros gardan

Na vaíña..., ¡cal puñal..!


(VIGO, 10-3-06)
_________________________________

É TEMPO DE COLLEITAR.

_______________


¡FÓRA DA ROSA AS ESPIÑAS!
________________________




_____________




É tempo de rexeitar

Sombras de arelas e espiñas

Que o devalo da marea

Pousou na mallante, enriba.



É hora de peneirar

A moenda das espigas:

Meter nun saco o farelo

E neste saco, a fariña.



¡ Peneirar e peneirar..!

Co fío das nosas vidas,

Ir tecendo e destecendo

Teas de arelas e espigas.


É tempo de colleitar

Os froitos, coas súas pebidas;

Libera-las novas xeiras

Doutras sementes cautivas...



Que o devalo da marea

Pousou na mallante, enriba...


Meter nun saco o farelo

E neste saco, a fariña...



Ir tecendo e destecendo

Teas de arelas e espigas...



Libera- las novas xeiras

Doutras sementes cautivas...



Xa é hora de proclamar:

-¡Fóra da rosa as espiñas!



(Muros, 17-o8-o5, tralo gratificante reencontro do día 12, cos “irmáns herbonenses”, en Salamanca)


__________________________________

A RAÍÑA "NA EIROA".

O L I M P I A D A,

Vive, empanado, un vighés,

No Calvario, onda a Dobrada,

No seu cerebro, enquistada,

Presa do facho chinés,

Do dereito e do revés,

Por queimazón, a almorrana,

Reghalo do Corte Inglés

A final de temporada,

Por animar a Olimpiada

“Optimamente” outra vez.

__________________