Vivas do vendaval, da brava bruma.

  Escribes esas verbas sobre area

dentro dun corazón, para arroupalas;

ignoras que, co vento, anda a marea,

coma sempre, teimuda, en derramalas.

  Inscribes dúas almas, en cadea,

consontes en crecer encadeadas;

non sabes que arma o tempo unha candea

onde as mallas do amor son calcinadas.

  Deseñas o TE QUERO a voa pluma,

asinas con destreza ese apurado

xuramento de honor de namorado

ao socairo de ardor que brinda escuma…,

  ao abeiro da fe que se acostuma

a confiarlle ao mar o seu coidado.

  Vivas do vendaval, da brava bruma;

fendas de desamor no teu costado.

  (Rioderradeiro)