Luscofusco..., pavor!: padecemento.

   
  Un corazón que abrolla sen medida,

unha fenda profunda a ceo aberto,

un manancial que é río e que é deserto,

unha estatua de sal trala saída.

  Un axente causal desta ferida,

unha mirada vaga diverxente,

un ente impenetrable indiferente,

unha vestal en mármore esculpida.

  O desamor, iluso namorado,

escarmento da luz en negra cova;

como desangra o sol cando se entoba,

ese teu corazón é desangrado.

  Drama en paixón por falta de alimento;

luscofusco..., pavor!: padecemento.

       (Rioderradeiro)