Cravo candente adiviña.

  Refectorio do Colexio,

todos ben condecorados,

de vellos tan conservados,

vive Deus, que amigos vexo!

  Ata este peito tatexo,

que no corpo anda atrapado,

semella máis apropiado,

vive Deus, que o seu pelexo!

  Cantos amigos, Deus Santo,

recollidos xa na Gloria!;

canto esquecido na noria

do tempo que rouba tanto!

  Fágase a luz no recanto

do corazón da memoria.

  Gocemos, hoxe, no entanto,

colexiais, xuntos na historia.

                                                        (Rioderradeiro)

  Herbón conserva o que labra

-quen te viu e que te (ad)mira-,

canta a palmeira e conspira

con apresada palabra.

  Ulla baixa presumindo,

remansa, bica convento,

fai no inverno casamento

contra natura invadindo.

  Antonianos estudantes

traducen versos latinos;

polos claustros, peregrinos,
contumaces musicantes...

  Oubean, recalcitrantes,

solfexando desafinos.

  Ulla escoita aos diletantes,

arranxa Herbón desatinos.

(Rioderradeiro)

  Eramos nenos daquela,
seráficos xubilosos,

insubornables, curiosos,

infatigables na arela.

  Adolescencia sinxela

a pescudar, xenerosos,

o mundo dos cobizosos

albiscado por xanela.

  Herbón selou canto (im)puxo,

tamén nos deu canto tiña;

chantou  na chama esa espiña

que furga en ti coma un luxo.

  Pola saudade camiña

vella doenza que, bruxo,

cravo candente adiviña.

(Rioderradeiro)