Con caspa do “pedigrí”.

Redondillas apestadas

engarabella Clemente

nun corrido impertinente

con palabras apañadas:

  Escoita o vento o teu nome
da boca do sentimento,
baila na brisa argumento,
nun suspirar se consome.

  Non confundan camarón
no canto de pór centola,
langostino en vez de orola,
ameixa por longueirón.

  Que non vos pida perdón
quen roubou do silabario
tres follas do calendario
para escribir: posesión!

  Dinlle caseiro a Ramón
por casar con Micaela,
á irmá del dinlle Candela
porque lle ladra á ración.

  Prohibido á denosiña
conversación co coello,
prohibido no cortello
deitar co gato a galiña.


  Canto me doe este fillo!
A boroa non ma dan,
para unha peza de pan,
moitos ferrados de millo.

Anda o cabalo embridado

recriminando ao xinete:

-Descabalga, Xoanete,

e tourea de contado!

Brando verdor pola braña,

bandeira ao vento bracea;

vicioso quen saborea

o sebo calvo á cucaña.

Desterrado o seu cariño,

relambe descariñado

o corazón despiadado,

venerando o seu corpiño.

  Por unha fecha de viño
cambiase queixo á merenda,
a gorxa del recomenda
abrir gañote ao groliño.

De uniforme de campaña

pasa a vida meditando;

alento vai tributando

devolvendo a mala saña.

Garde esa gaita, Miguel,

que non lla toque Elisenda;

baile a muiñeira Rosenda,

á grileira, Rafael.

O sangue azul do can dela

non o aparenta o papel,

apoia a pulso o pincel,

alporizada a cadela.

Vós de aí e nós de aquí,

xuntos, anque separados,

temos os ollos blindados

con caspa do “pedigrí”.

(Rioderradeiro)