Prisioneiro en festín por alameda.

  
  Pode o tempo abrigar doente espera,

pode acaso seguir calado airoso,

pode iluso sentirse ata ditoso,

pode incluso vagar pola quimera;

  Que o candor do teu ser é poderoso
coma flor no xardín da primavera;

que o valor de vivir só persevera
coma alicerce en prol do primoroso.

  Que rebente, por fin, pel reprimida,

máis ardente o pracer, máis alma espida,

ventureira, veraz, crebando veda;

  Que agrande o teu querer, brindes á vida,

ao sangue redentor que a carne aleda;

que triunfe o corazón de canto enreda…

                              
                           ****
                       

  Cando abeberes nel serás benvido,

cando te albergues nel serás vencido
por narcisista espello en almoeda.   

           (Rioderradeiro)


(Wikipedia)