Mensaxeira estelar na flor do soño.

  Como te atreves, Sol, a darme as horas,

se sabes que das horas vén collido

o tempo de vivir comprometido

co tempo de matar a luz nas sombras?

  Como te atreves, Sol, que me devoras,

a acreditar calor no meu baldío?;

por que forzada lei cortas o fío

e tornas a enfiar? Por que me asombras?

 

  E, sen embargo, Sol, eu sempre espero:

outra aperta, outro adeus, outra mirada;

bolboretas,  meu Deus! -solpor medoño-

  Ou!, candil daquel lar que tanto quero:

máis arrolos de nai, cantos da fada

mensaxeira estelar na flor do soño.

(Rioderradeiro)