Por me alcanzares, pai, chamas ben duro:
por me dicir mellor canto me importa,
petas polo aldabón da miña porta,
sen as trabas mortais, falas seguro.
Por me arroupares, nai, traes, de apuro,
un divino elixir que reconforta,
bálsamo en corazón que me reporta
en ti resucitar no amor máis puro.
Ai, meu pai!, miña nai..!, que comenencia
de me amparar en vós na cruel campaña
de envellecer coa pel do mal de ausencia!
Ai, miña nai!, meu pai..!, canta clemencia
se me a/gardase o gume da gadaña
con meu pai, miña nai: Santa Compaña!
+e+EU.jpg)
3 comentários:
Ben sabes chegar ao profundo cos teus escritos..........
Poeta, o soneto non ten segredos para ti, Manuel.
Sen coñecer, achega e fai universal o sentimento.
Enviar um comentário