(IN MEMORIAM da tía ELENA, nai dos meus curmáns Maruxa, Manolo, Antonio e Mario SILVA GARCÍA)
Sendo tan poucos, son tantos os anos desde a pertida... Son de soidade os teus prantos, sangra orfandade a ferida; sombras, baleiro... Que vida! Que vida! Cantos quebrantos! Cantos de dor, sacrosantos! Canta congoxa incontida!
Terma o calvo da botella; con trazo santo, sereno, debuxa, endereita aceno, bendice, escancia, aconsella... Dispáranse, de orella a orella, bicos dun ardor obsceno, os noivos, como aconsella preliminar de parella... Protocolar, punto ameno, dardos de doce veleno, como apuntando á pontella, pra dar no cravo... de pleno.
Facsímiles en fibrapán, cruceiristas damiselas, envexa das pasarelas; turisteo lacazán devoto das acuarelas, do marisco muradán... Ao abeiro das xanelas, barrios, bares e capelas, singradura a ras do chan, bergantíns, dornas, gamelas..! Moratoria ás carabelas; galopíns e capeláns,
grumetes e capitáns;
cachelos, e cantarelas... Navegantes de verán, marexada en pantalán: Veu Vieta a dúas velas! Veu Vieta a dúas velas!, amortiza en catalán, amordaza o curricán. Co sudario do serán, taciturnos sentinelas amortallan bagatelas.