Morte ao leal centinela!

Louvanza da traizón.
(a considerar en segunda lectura)
    _____________

  Se á traizón lle cambian nome,

no canto de traidoría,

deslealdade resome

refugallo en quen consome

confortable felonía.

  Se a traizón trae ardentía

e prende en tripa o recado,

con ese lume arengado

abastece a tubería

que suministra ao mercado.

  O felón de sancristía

bendice vento inventado,

faiche na vela furado,

tinxe de sangue badía,

arriba, vén revirado...

  Que a perfidia é teimosía,

ten un brincar da estornela,

ten voltas de virandela,

pon no verbal vilanía,

é ponzoñenta en por ela.

  
  Arma a boca o deicida
coa prata recibida;
abre co bico portela:
trinta denarios parcela.

  Viva o Xudas suicida!

Morte ao leal centinela!

              (Rioderradeiro)

- Pór arado a labrar... no bo sentido.

 

  Se o mal de ausencia, amor, intercalara

nesta dor de existir, e resistira,

na mesma clave, igual, eu revivira

fardelo a percibir en canto a(r)mara.

  Tal desventura, así, multiplicara,

e en tal desgraza, así, repercutira

na potencia voraz que se revira

e volve a enmudecer cando murchara.

  Ausencia que me apena e me socava,

anguria de saber que todo acaba,

áncora de encarar o malvivido...

  Non se esgota fachuco agradecido,
pois pretende endozar a chaga escrava

e combater a sombra onde acampaba...

  Para cegar a dous co seu fluído:

labarada a labrar... no bo sentido.

                         (Rioderradeiro)

Resaca dun gran Bourbón...

Cadeira capta atención,

Safari suma á regata,

Maquilla a venda o pirata,

Panacea en contrición;

Propaganda intemerata,

A prensa empurra e retrata,

Convicto de meter pata,
Catapulta o tropezón,

Cazado en ocultación,

Falar na tele en chorón,

Descargando causa ingrata

Por que a cascou no colchón…

No seu calvario, a carón,

Cobráronlle en comisión

Un elefante de lata,

E a pena, por ser barata,

Setenta veces perdón,

De esperpento na razón,

Pola en zarzuela de oblata,

Máis couces noutra ocasión,

Pervertir crucifixión

Dun país con catarata:

Confesión, ponte de prata,

Resaca dun gran Bourbón...  

(Rioderradeiro)

Afirmación da flor desenvaiñada ...

  

  A sede de pracer máis cobizosa

vai á fonte a por máis sede a saciala

na boca que en deserto ha desatala

en secura maior, avariciosa.

  A sede a padecer, tan ambiciosa,

propaga a combustión, tan repentina;

esgota manancial, planta, propina

devezos de beber auga abondosa.

  Sumada fame en sede, e retorcida,

á fervura do corpo incorporada,

a fereza total desenfreada...,

  Presta a tentar a sorte na embestida,

máis ardente, máis brava, e convencida 

do alento de abrasar con labarada...

  Afirmación da flor desenvaiñada .

                           (Riderradeiro)

- Coroarse co toxo e co loureiro!

  Cando o tramo final desta aventura

percorro en mal agoiro avellentado,

debago o don da vida recargado

dun rebelde sen causa e sen cordura.

 

  Da revolta invernal da curvatura,

cos ollos da nenez, decorro andado

e dubido de terme involucrado

na derrota vaivén desta andadura.

 

  Baixo en río sen auga e sen aliño,

corro, escapo de présa, ou paseniño;

collo atallo que entallo en man baleira, 

coa dor de existir por compañeira.

  Quen puider elixir o seu camiño 

cara á meta, e, no podio verdadeiro,

coroarse co toxo e co loureiro!

                          (Riderradeiro)