.- de ser real..., que me atrape?

  Soñar? Levantar alfombras?
Debater sobre aporías
de contumaces manías
na vacuidade das sombras?

  Vivir? Non vivo. Padezo
o baleiro de existir,
a pretensión de esixir
outro escenario a bo prezo.

  Xogar? Non xogo. Son naipe
dunha baralla abatida;
son dado para partida
que un gobelete destape.

  Potencial ente? Consisto?
Con que premisa me invisto
de ser real..., que me atrape?

  Que me atrape e que me empape
desa entelequia..., onde existo !?


  (Rioderradeiro)

- As tres Grazas muradás

(Wikipedia, Pedro Pablo Rubens, 1636-1639)

  Tres deidades poderosas,

humanas, polo demais,

rebuldeiras, fachendosas,

soñaran con ser ditosas;

hoxe, serenas, vitais,

pensan, princesas reais,

madurecer coma rosas,

envellecer coma nais;

"As tres Grazas" muradás,

avoas... -ler candorosas-

consentidoras graciosas,

bolboretas garimosas,

acolledoras, centrais,

polo candor, luminosas,

polo calor, capitais,

pura ilusión, deliciosas,

puro valor, virtuais,

tan plenas, tan principais ,

tan verbais, tan vigorosas:

lindas señoras -que máis?-,

señoras sentimentais,

tres beldades portentosas,

tres deidades poderosas...

 Hoxe, serenas, vitais,

pensan, princesas reais,

madurecer coma rosas,

envellecer coma nais...

  As tres Grazas, as tres mozas,

Amorosas. 

(Rioderradeiro)

-E, no Cabo, EL de vixía.

 

(Foto de Campio Pineiros, quen desempeña oficio permanente de reporteiro e NOTARIO maior da RÍA de MUROS)

  Duro inverno ou bo verán,
desde o abrente ata o serán,
Campio Piñeiros porfía,
comanda Capitanía
dun obradoiro artesán;
notario do ven e van,
reporteiro ao curricán,
retrata, capta harmonía,
euforia e melancolía;
como rezara o refrán,
ollo de gran puntería
testifica travesía.

  Forasteiro! muradán!,
todo canto os ventos fan
aos barcos pola badía,
ao ronsel, á marusía,
porque lles pete ardentía;
todas cantas vagas dan
ao bateeiro, testán
cultor de mariscaría,
ao naseiro cando arría,
ao pulpeiro pillabán,
á rañeira, ao gañapán
e á man que lles ten manía.

 - Que máis pide a fantasía
dun leigo que é sacristán?

 - Retratos, por cortesía;
propondo monotonía,
navíos no pantalán..!,
e, no Cabo, EL de vixía.

   (Rioderradeiro, en Muros, a 8/01/2019)

De pertinaz singradura.

(Ruth M. Anderson, anos 20)
   (Ao meu benquerido curmán MANUEL PENA VILAR, in memoriam)



  El, en por si, singular:
enxoito, breve estatura;
en troques, lene bravura;
disímil no similar.

  Resumida a súa andadura,
desde o berce á sepultura,
aplicado a manexar
a agulla de marear
sen compás, sen armadura. 

  Os salseiros, pola amura,
empurrárano a arribar,
cabe dicir despertar!,
rematada a súa aventura.

  O seu vivir, só soñar...,
resistir, multiplicar,
laberíntica aventura,
velas ao vento, a loucura
de quen foi lobo de mar.


  Semente, froita madura,
ti, MANUEL PENA VILAR,
exemplo a reivindicar
de pertinaz singradura. 



   (Rioderradeiro, en Muros, a 10/06/2018)


 (Ruth M. Anderson, anos 20)

.- Clérigos por ser decentes.

(Foto de Jesús García Fernández)

  Corvo máis corvo, parella,
macho á femia emparellado,
locen o loito ilustrado
da plataforma á pontella;
tal convivencia semella
viren da voda ao sollado.

  Viren da voda ao sollado
e, en posición pertinente,
botar a sesta pendente
sen perpetrar o pecado.

  Sen perpetrar o pecado,
en castidade punxente,
xogando carta prudente,
postergando acto pactado.

  Postergando acto pactado,
prórroga en adolescentes,
mil/anos sen sindicato,
miñatos sen sultanato,
córvidos papel pautado,
clérigos cautos, decentes.

 Clérigos cautos, decentes,
na póla..., polo aparato. 

  (Rioderradeiro)


(Foto de Jesús García Fernández)