que a boca todo o controla.

(Manolo Santero)

Feito o desplante á tixola,

Co salpicón de cebola

coroa tanto alimento;

pisca de sal, condimento

a recargar cazarola;

tempo e lume ao cocemento,

que a boca todo o controla. 

Invoca a fame, que mola

o manxar, ¡ai!, consabido,

Toca botella seguido,

Dalle trabada ao contido,

Dente con dente, que inmola

Para entobar na gaiola:

Vaille atopando o sentido.

(Rioderradeiro)

(Manolo Santero)

que parche en pus debilite,

Punta de estoque en convite,

deixou o Papa o papado

e partiu para apartado

piramidal escondite.

Acepta, PPresi, ese envite,

date, pois, por convidado

e completa o pareado

no verso máis reputado

que o consoante permite;

deixa o país despexado,

lega o poder deturpado,

pide ao congreso o “se admite”,

PPresuntos sobres remite,

conta gaivota, e listado.

Polo anatema afastado

-en puro inferno levite-,

trincón Bar/cenas repite

a peste dun aPPestado:

-Rajoy, non vales, ¡dimite!

Que o gran PPirata vomite,

que devolva o devorado,

que parche en pus debilite,

quede o ladrón rebentado.

(Rioderradeiro)

Da contumaz primavera.

  A vida cos seus arroubos,

e o vaso que derramara,

e o tempo que derrapara;

eramos todos tan novos…

  Por andar tan apurado,

non pensei que me alonxara

da nenez, que me alcanzara

ser vello tan decontado.

  Foi sacudirme a deshora:

o confrontar desespera

a este home que non tolera

ver tralo espello a quen fora.

  Perdida Arcadia, quimera!,

requento inverno na noria

da contumaz primavera.

(Rioderradeiro)

Se a cabaceira falase

(En Louro, Cabaceira de Xoana do Rouco, de Carlos Regueira Méndez)

  Se a cabaceira falase

das conversas que escoitou,

das colleitas que gardou,

dos amores que arrolou…,

moito secreto estourase

e mil laios destapase

das capas do corazón.

  Deus nos libre que falase,

se a cabaceira contase,

contravindo a tradición,

canta avenza trastocase,

canta lingua desbocase,

e, no silencio en sazón,

coma estilete, intrusión,

a palabra en contorsión,

con man sinistra asestase…

  Puñal sedento, a traición.

      (Rioderradeiro)

CHÁVEZ, quebra outras mordazas

Por fin de volta, na espera

Para en batalla vencer,

Tés desbordado o querer

Que a túa presenza asevera.

Estás na patria, dixera

Que desbrozaches camiño,

Que desdentaches canciño,

Que destrozaches quimera.

HUGO, no aceno, acentúas

Tanto amor, que xa embarazas;

CHÁVEZ, quebra outras mordazas

Do ianqui e dos cacatúas;

CANDANGA, rompe ganzúas,

Porque TI tés mando en prazas

Que, en boa lei, perpetúas.

(Rioderradeiro)