- Pór arado a labrar... no bo sentido.

 

  Se o mal de ausencia, amor, intercalara

nesta dor de existir, e resistira,

na mesma clave, igual, eu revivira

fardelo a percibir en canto a(r)mara.

  Tal desventura, así, multiplicara,

e en tal desgraza, así, repercutira

na potencia voraz que se revira

e volve a enmudecer cando murchara.

  Ausencia que me apena e me socava,

anguria de saber que todo acaba,

áncora de encarar o malvivido...

  Non se esgota fachuco agradecido,
pois pretende endozar a chaga escrava

e combater a sombra onde acampaba...

  Para cegar a dous co seu fluído:

labarada a labrar... no bo sentido.

                         (Rioderradeiro)

Resaca dun gran Bourbón...

Cadeira capta atención,

Safari suma á regata,

Maquilla a venda o pirata,

Panacea en contrición;

Propaganda intemerata,

A prensa empurra e retrata,

Convicto de meter pata,
Catapulta o tropezón,

Cazado en ocultación,

Falar na tele en chorón,

Descargando causa ingrata

Por que a cascou no colchón…

No seu calvario, a carón,

Cobráronlle en comisión

Un elefante de lata,

E a pena, por ser barata,

Setenta veces perdón,

De esperpento na razón,

Pola en zarzuela de oblata,

Máis couces noutra ocasión,

Pervertir crucifixión

Dun país con catarata:

Confesión, ponte de prata,

Resaca dun gran Bourbón...  

(Rioderradeiro)

Afirmación da flor desenvaiñada ...

  

  A sede de pracer máis cobizosa

vai á fonte a por máis sede a saciala

na boca que en deserto ha desatala

en secura maior, avariciosa.

  A sede a padecer, tan ambiciosa,

propaga a combustión, tan repentina;

esgota manancial, planta, propina

devezos de beber auga abondosa.

  Sumada fame en sede, e retorcida,

á fervura do corpo incorporada,

a fereza total desenfreada...,

  Presta a tentar a sorte na embestida,

máis ardente, máis brava, e convencida 

do alento de abrasar con labarada...

  Afirmación da flor desenvaiñada .

                           (Riderradeiro)

- Coroarse co toxo e co loureiro!

  Cando o tramo final desta aventura

percorro en mal agoiro avellentado,

debago o don da vida recargado

dun rebelde sen causa e sen cordura.

 

  Da revolta invernal da curvatura,

cos ollos da nenez, decorro andado

e dubido de terme involucrado

na derrota vaivén desta andadura.

 

  Baixo en río sen auga e sen aliño,

corro, escapo de présa, ou paseniño;

collo atallo que entallo en man baleira, 

coa dor de existir por compañeira.

  Quen puider elixir o seu camiño 

cara á meta, e, no podio verdadeiro,

coroarse co toxo e co loureiro!

                          (Riderradeiro)

Xermole en Sol, debuxe outra xornada.

  O ceo azul que da inocencia vive,

a luz limiar, que se impacienta e morre,

repercute en puñal, pulsa, percorre

pergameo do mar onde subscribe.

 

  Contumacia, talvez sendo mentira,

do tecelán dese obradoiro agroma

xoguete de amencer cando se asoma,

botín de Poseidón cando el se admira.

 

  Menos candor, a tarde alí caída,

menos vigor, a luz morna enloitada;

cadaleito e matraz, urde, valida,

devolve anil da bóveda invertida...

  Resurrección, semente profundada:

xermole en Sol, debuxe outra xornada.

                                (Rioderradeiro)