De Ave Fénix ardente, irredutible.

(Wikipedia)

  
  Desperta aurora azul. Arma solfeo.

No punto cenital é dominante.

¿Consolará candor alucinante

asterisco solar en himineo?

  Coma raio febril, salta do ceo

dunha forma frontal e galopante.

¿Que secura ha saciar este diamante

no manancial, en brazos de Morfeo?

  Matriz de luz -metáfora infalible-

é fineza de tardes e de auroras,

é firmeza no devalar das horas,

é franqueza na vaga, indefinible.

  Cando devén solpor, conta as vitorias

de Ave Fénix ardente, irredutible.

 (Rioderradeiro)

No cerebro, charón malencarado.

(Wikipedia)

  Ambicioso individuo hoxe en balanza,

este home, que persegue o mel da gloria,

de fortuna, atesoura vanagloria

espetada na mente como lanza.

  Colecciona veleno, pura escoria,

e un elenco de estúpida arrogancia

que salpica soberbia en abundancia

cando morde as palabras na oratoria.

  É pequeno? Pois si. Como calquera.
Ten complexo? Tamén. Non o supera.

Anda teso. Semella ata envarado,

  Desde a planta dos pés ao peiteado,

por rancor, recuberto dunha cera

que é blindaxe, charón malencarado.

  Miúdo maioral! Quen o tolera?
O Casado? Abascal? Tigre ou pantera?

   
      (Rioderradeiro)

Merece o meu calor. Non perdo nada.

   

  A vida de calquera é tempo breve

recopilado en recortados días.    

Mira este can; observa anomalías:

pouco ladra, non come, apenas bebe.

  Pobre animal! Sofre. Corre perigo.

Reumático ambular que me arremeda!

Son dono dunha sombra que me asedia,

reconfortante á vez, leal amigo.

  Quixen ter can. Non adquirín escravo.

Foi decisión cabal, por meditada,

manter un folgazán sen menoscabo.

  A condición do “can”, ben mellorada,

fíxose familiar naquel arrimo

que inoculou en nós coa mirada.

  Arestora, á vellez, cómpre agarimo.

Merece o meu calor. Non llo escatimo.

             (Rioderradeiro)

Veneran no granito o puro carto?

  
  Poñamos que este sol vai de cruceiro

e toda vaguidade desvirtúa;

poñamos que lle prende lume á lúa

Ícaro voador cun candeeiro.

  Convén saber se a fe do carboeiro

consiste en lle prestar alas ao vento,

se claramente a fe propaga evento

no tobogán das nubes cun plumeiro.

  Convén saber se reptan, coma a hedra,

rato, gato montés, lesma, o lagarto…,

se, en puridade, trepa por reparto

a cobiza da fauna cando medra.

  Quen vindica ao divino en Cruz de Pedra?

Poñamos que, piadoso, non descarto:
Veneran no granito o puro carto?

       (Rioderradeiro)

O tempo apura, opera a morte a mente.

(Wikipedia)

  Ladran mil cans, este fantasma existe

e arrepía a memoria recordalo;

o xinete de sombras se reviste,

desboca no teu peito o seu cabalo.

  Miañan mil gatos; o temor consiste

en dislocar por dentro o tarabelo;

atácalle de noite ao neno triste

empuñando puñais de terciopelo.

  Ladran mil cans; o medo adolescente,

de escuro, a cabalgar por subconsciente

por ser rapaz doente sen sabelo.

  Miañan mil gatos; coma un escalpelo,

o tempo apura, opera a morte a mente

e salpica de canas barba e pelo.

   (Rioderradeiro)

(Sigismund Shlomo Freud, Wikipedia)