A banca Suíza á quebra.

  Avalada pola corte,

de contable e de inquilina

por mor dun ERE -un  recorte-,

váisenos dona Cristina.

  Desimputada ata a morte,

parte infanta cristalina;

confírmado pasaporte,

deixa en Pedralbes propina.

  Desembarcará en Xenebra

coma sufrida inmigrante;

cargando culpa ao mangante,

vivirá na CAIXA en tebra.

  Ao novo ducado en cebra,
se vén, cabaleiro andante,
Urdangarín tan campante,

a Banca Suíza quebra.

¿Foi Guillermo Tell cantante,
e Xan Calvino..., culebra?

        (Rioderradeiro)

Coma un dereito divino.

       (Wikipedia)

     

  Consortes, príncipes, reis

da caverna soberanos;

servos, plebeos…; fulanos

de corte, por coronéis.

  Monarcas de toda a vida,

organigrama empapado,

zume azul polo sobrado

na pel do pobo curtida.

  Que legado ou desatino

lle concede esa coroa?

Quen lla compulsa e lla ecoa,

e acompaña ao sibilino?

  Bébedo en sangue, cretino,

aquel bufón que lla loa

coma un dereito divino.

   (Rioderradeiro)

 (Wikipedia)

O bo vivir en cualquera.

  Non sei se o Papa Francisco,

cando se apea en Brasil,

lle prende a mecha ao redil,

porque lle falla un menisco.

  Ignoro se, en Roma, o fisco

-a curia co seu candil

e o laicado caciquil-

está de “escrache” en aprisco.

  Por no saber, nin sequera

teño tan claro por que

circo romano, abofé,

reparte estopa en quimera;

  ¡triunfe utopía!: eu quixera

esa resposta que ve

o bo vivir en cualquera.

         
(Rioderradeiro)

Por San Xián de Torea.

  

De pallote ou de espantallo,

de pivote ou sopostallo,

invidente ao parecer,

ignoras quen poida ser,

¿que acredita un papagaio?

  Mariñeiro de adopción,

cego por aburrimento,

tén por bandeira o bastón,

por vela da embarcación,

a dereita en movemento;

  xograr de intriga e compón,

ornamenta sufrimento,

recupera o seu contento

cando lle cae o dobrón

no saco do pensamento.

De pirata a pór marea

en bergantín ou batea,

de moinante no trobar,

marisquea nalgún bar

de San Xián de Torea.

 

        

         

(Rioderradeiro)

                                    

Ai, frecha en existir desenfreada!

  Descomunal o sol, tan furibundo,

da cabeza ata os pés, a carne inflama;

tanto poder precede á xusta fama,

o seu vigor penetra tan profundo.

  Despiadado calor, carga rotundo;

en canto te divisa e que te encara,

Lourenzo, desde empíreo, te dispara

tan certeiro e total, tan tremebundo.

  Xullo apuntou de novo en labarada

a sede de agostar a fonte fría;

a fogo reforzou con felonía

latente a combustión multiplicada.

  Ai, frecha en existir desenfreada!;

refrega de verán, quen desafía

e deixa o teu vivir en case nada?

             (Rioderradeiro)