De almirante, o timón do teu navío.

  
  Así foxe das mans, moi manseliña,

esta ilusión que di ser doce dama

que sementa amencer e que derrama

retallos de candor cando acariña.

  Desilusión constante e sibilina

dicta, para o teu mal, outro programa,

fite en fite, frontal, fíre, difama,

esfarela fulgor, pon fin, fulmina.

  Se nas alas do tempo, ai!, retornases

para envolver na canle o mesmo río,

ben puideses borrar por labradío

  Engurras que na pel non reparases,

e na carne inmortal recuperases,

de almirante, o timón do teu navío.

                         (Rioderradeiro)

Do manancial da muiñeira.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

  Pendurade aires tristeiros,

labregos e mariñeiros,

xentes da terra e do mar,

relevade aos devanceiros,

Galiza rompa a cantar,

degoire en gaita grileira,

grave danza tecedeira,

labre a perna o seu tecer,

libe doncela ao beber

do manancial da muiñeira.

  Do manancial da muiñeira,
de ruada na ribeira,
as parellas a compás,
aturuxos, alalás...


  Repenique de campás:
Romaría mariñeira.

         (Rioderradiro)

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Cargado de acontecer.

  Ai!, na cara, o mar da risa,

ai!, na estrofa en pé quebrado,

corazón desabrochado

polo botón da sonrisa.

  Ai! do si e mais do non,

ai! do teu soño dourado

polo peloxo encoirado

a proscribir a ilusión.

  Ai!, que apreta tempo frío,

ai!, que desborda acotío

o baleiro do esquecer,

  Ai!, canto costa aprender,

ai!, navegar sen navío,
desnortado en mar bravío,

  Cargado de acontecer.

                    (Riderradeiro)

De campaña en corpo esquivo.

Neste altar onde te miro

Debruza o meu pensamento

Para lle dar fundamento

Ao mirar co que te admiro.

Recobra alento o suspiro

Que me serviu de alimento

E rescato o sentimento

Da sensación do respiro.

Na pura fe redivivo,

Para mellor desexarte,

Tributo ao teu baluarte;

Por quedar libre e cativo,

Regando a rosa obsesivo,

Devezo por abrazarte;

Coutar ardor nun ser vivo

É servir baixo estandarte

De campaña en corpo esquivo.

 (Riderradeiro)

goza o teu soño indixesto..!

  A razón de non querer

pasar pola túa porta

só me atixe e non che importa

se a prefiro padecer.

  Pois son quen de apetecer

namoramento sufrido,

linda causa é, reprimido,

privarlle á sede beber.

  Brindes ao sol, sendo honesto,

escribín no manifesto

que tire a mesa o mantel,

  Que lisque a lúa o seu mel

ben na gaiola, ou nun cesto,

no faiado poñer presto;

  Xa apostrofei no papel:

-Malpocado Caravel,

goza o teu soño indixesto..!

                         (Riderradeiro)