As caras que esquecín, reconstruídas.

  

  Tantos amigos son… Costa contalos

e borrar lividez das súas caras.

Como sofre a ilusión cando reparas

no duro que resulta recordalos!

  Tantos amigos son… Costa mentalos,

nomear un por un, e revivilos.

Como sofre a razón por redimilos

e do arcano, do alén, resucitalos.

  Tantos amigos son… Cómpre un gran mago

que rescate da sombra tantas vidas

e anule ou desmemorie o tempo aciago.

  Como lidar con penas recargadas

que no matraz da dor son retorcidas?

Tantos amigos son… Polo meu pago...,

  Camiñando en tropel, e realzadas,

as caras que esquecín, reconstruídas.

          (Rioderradeiro)

Recalcitra mellor ás palpadelas.

A laranxa outonal verque vencida

Laranxada do deus que balancea

Sobre a tona do mar, pule a marea

E peitea de tul banda invertida.

Da pebida outonal, xorde e dá vida,

E retorna a entallar de igual maneira,

Co mentado funil da sementeira,

Reverdecente o ton, parto e partida.

Inculcada tal vez, ben sementada,

A pebida ancestral vai reservada
Á batalla naval, barco sen velas;

Das entrañas do mar, baixo as estrelas,

Esa espada de luz, xa fermentada,

Recalcitra mellor ás palpadelas.

(Rioderradeiro)

Nas tres caras á vez para salvarme.

O neno que inda son segue agardando

Outra volta xogar á pitacega;

O xogo da ilusión non se delega

Nunha memoria a treu que ande encirrando.

O xove que agostou vai procurando

Ao xove que quedou trala refrega;

A seiva non morreu, só se reprega

E vai dentro de ti sempre empurrando.

¿Vellouqueiro? -¡Maior! No neno insisto;

Coma mozo que fun, non me resisto

A deixarme levar sen reforzarme:

Neno-xove-¡Maior! Quero centrarme,

Porque gardo razón e porque existo

Nas tres caras á vez para salvarme.

(Rioderradeiro)

Na fonte maternal do teu cariño.

  

  Non che dixen adeus porque pensaba

que, en pronunciando adeus, xa te perdía;

non te dixen adeus porque quería

perfeccinar en min canto te amaba.

  Non che dixen adeus porque sangraba

a falta corporal que presentía;

non te dixen adeus porque aprendía

que así, no corazón, máis te gardaba.

  Non che dixen adeus porque manteño

seguridade en ti -vella, e tan nova!-,

coma unha bendición no meu camiño.

  Non te dixen adeus porque me ateño

á forza que me dás que se renova

na fonte maternal do teu cariño.

(Rioderradeiro)

Os camiños de (a)mar, contra natura.

Se te acercas a min, estou perdido

Na claridade azul; porque padezo

De escuridade en sol do teu desprezo,

Por me deixar maior lume prendido.

Se me cegar máis luz, escarnecido,

E a palabra mudar todo enderezo,

Ás palpadas irei, pagado o prezo,

Por sombras de amparar un corpo espido.

Tropezar outra vez, prender cizaña,

Trasplantar na ilusión teas de araña;

Se me alonxar de ti, controvertido,

Se redobrar ardor nova aventura,

Aposto o corazón -co seu contido-

Que saberei gardar -coma é debido-

Os camiños de (a)mar, contra natura.

(Rioderradeiro)