No reiseñor, na rosa..., no regueiro.

  Sementa Deus a graza que te ampara:

no corazón de Deus reina a empatía.

Na coraza pon Deus cabalería:

regala Deus contino ardor sen tara.

  Sabe, por vello, Deus... Quen apreixara

a sapiencia de Deus, sabiduría!

A cordura de Deus... Por cortesía,

ponlle ao mal tempo Deus moi boa cara!

  Se nos falase Deus directamente,

humanizando a voz coma voceiro,

sería o ton de Deus máis verdadeiro

  Cá palabra de Deus, tan convincente,

no corazón da flor? Sinceramente...

Silencio!, fala Deus, de corpo enteiro,

  No reiseñor, na rosa..., no regueiro.

(Rioderradeiro)

Sempre por navegar, nauta senlleiro...

  Por que este azul do azul toma o pigmento?

Por que do azul agroma tal mirada?

Por que te amosa Deus a faz calmada

revestida de azul na pel do vento?

  Por que o pincel acada a barlovento

a mala cor da nube asolagada?

Por que no azul a vela revelada

desborda pola eslora a sotavento?

  No vento azul a dorna é virtuosa,

co vento azul a vela vai ditosa,

no vento azul o mastro ergue mareiro

  -Desterrade aquilóns da garimosa!-

sobre a tona das ondas, ventureiro,

por sempre navegar, nauta senlleiro,

  Co celestial azul de pel mimosa.

(Rioderradeiro)

De novo xermolar en vella estrela.

  Mergulla o sol. O serán solta a brida

dos vagalumes e das belas fadas;

alampa o sol paixóns atoleiradas

que destronan do ceo á noite espida.

  Mergulla o sol. Aprázase a partida

contra tahúr de carta remarcada;

apostatar decote importa á espada

cando empurra na pel máis pervertida.

  Mergulla o sol. Un anxo prende a vela

de embarullar ruletas do casino,

pois barallarlle ao naipe a cara bela

  É  na timba apostar como adiviño

outro prazo maior cara ao destino.

Mergulla o sol. No mar, por centinela,

  De novo xermolar en vella estrela.

(Rioderradeiro)

Apouvigarme a pena tan prendida

  Falto de ti, o tempo disconforme

prende na pel, xa lume xusticieiro,

arrasa co ronsel do meu luceiro,

confronta o fun co son no falso informe.

  Falto de ti, xa non hai quen conforme

a fenda que afondou o verdadeiro

verdugo do meu soño mentireiro

mendigo do teu colo multiforme.

  Onde estás, miña nai, que non te vexo,

para reconfortar o meu desexo

de coroar vellez sen despedida?

  Falto de ti, sen lar, váiseme a vida

no ensalmo que me sande esta ferida

da alma, MIÑA NAI, meu sortilexio!,

Apouvigarme a pena tan prendida...

(Rioderradeiro)

-¡Hai rosas de alcanfor tan ben plantadas..!

Porque o diamante apreza á primorosa

Saiva que abrolla a canle presumida,

Relampos da roseira reprimida,

Porque é de lei, pola sazón, rumbosa...

Porque é de lei, pola paixón, preciosa,

A frecha da mirada redimida

Apreixa luxuriante esa pebida

Que vai de seu na libazón da rosa...

A rosa-devoción tan perfilada,

No canto do pracer tan preferido,

Copia nota sagaz do deus Cupido

Á escala universal ben sinalada.

Convoco á floración por pinceladas

Con boca de diamante encanecido:

-¡Hai rosas de alcanfor tan consumadas

Neste meu corazón tan consumido!

(Rioderradeiro)