-¡Hai rosas de alcanfor tan ben plantadas..!

Porque o diamante apreza á primorosa

Saiva que abrolla a canle presumida,

Relampos da roseira reprimida,

Porque é de lei, pola sazón, rumbosa...

Porque é de lei, pola paixón, preciosa,

A frecha da mirada redimida

Apreixa luxuriante esa pebida

Que vai de seu na libazón da rosa...

A rosa-devoción tan perfilada,

No canto do pracer tan preferido,

Copia nota sagaz do deus Cupido

Á escala universal ben sinalada.

Convoco á floración por pinceladas

Con boca de diamante encanecido:

-¡Hai rosas de alcanfor tan consumadas

Neste meu corazón tan consumido!

(Rioderradeiro)

Por tempo intemporal, pola promesa.

  

  Se lle refugo ao gato o seu furado,

se lle cativo a vocación á hedra,

se lle confisco a longa pena á pedra,

se lle retiro a rella ao meu arado...

  Se me retrata o drama no entramado,

se me revira a forma cando medra,

se me rebenta o fondo cando empedra,

se me retracto do vivir soñado...

  Debruza aldraxe a miña carne acesa

fraco caudal salobre na represa

por canles de secaño derramando.

  No pulo o meu pelexo arde penando;

borralla son de eterno procurando,

por tempo intemporal, pola promesa.

  En rede, corazón: malla..., e devesa.

        (Rioderradeiro)

Nun corazón que adorna os apelidos.

  Queda a mañán de sol embarazada

de alento dun verán tan farturento,

de tarde e de serán contentamento,

e de noite xestante de alborada.

  Queda na albura a dorna tan preñada

deste ventiño morno, ese alimento

que é semente de fol e fundamento

de veliña gaiteira aventurada.

  Ai da abella do sol, a treu, libando

as notas de color e de quentura!

Ai da tilla e temón, da arboradura!

  Os designios da luz, tan preferidos,

que o vento de solpor foi pór fiando,

"Lizgaira", "Avelaíña", deslizando...

  pola tona do mar, polos sentidos,

nun corazón que adorna os apelidos.

(Rioderradeiro)

Entre as ascuas arder canto fabulo.

Toro, farta a fogueira, aflora a rima;

Tordo, sobre a figueira sobrancea;

Touro, torna ao touril, turra, tentea;

Toxo, torques no trazo que agarima.

Trazo que espido abrazo torna estigma,

Toro que no lumeiro xa serpea,

Tordo que da figueira afína a escea,

Toxo que atrapa ao touro en paradigma.

¡Árdelle o eixo ao toro que chispea!;

Collo da man ao tordo e mais ao mulo;

Tomo solfeo ao touro en compañía;

Requiro prá concerto rula e rulo.

Toxeiras orquestais bordan capea;

Toureos de salón trobo a porfía:

Entre as ascuas arder canto fabulo. 

(Rioderradeiro)

 

Enfunda o seu fulgor, funde a fiereza.

Prende na luz, remansa en man resesa

A saiva requentada esparexida;

Presto represa na presa da ferida

Furúnculo en furor de flama acesa.

Furúnculo en furor na chaga impresa,

Combate en expasión a espada espida

En reparar paixón pronta á partida;

Apreta, percherón, pola devesa...

Na cerrazón encaixa con certeza,

O garañón aproba de cabeza

Os cargos dun haber e dun debido;

Sagrario de solpor, sopro ferido

Enfaixado en refaixo de fiereza,

Tránsfuga fanfarrón enfebrecido,

Enfunda o seu fulgor, funde a febleza.

 (Rioderradeiro)