Pintosilgo reflectiu sinfonía

  Pintosilgo, tenor, con tal quentura,

cantou baladas tan divinamente,

tirou de trilos tan devotamente,

que lle asestou tres tiros á tristura.

  Pintosilgo asentoulle esa man dura

ao corpo do delicto subxacente,

mortificou doenzas propiamente

con arpexios e escalas da cordura.

  Pintosilgo, cantor, desde o loureiro,

apuntaloulle á peza compañía:

prendidos de alfinetes, co gaiteiro,

a frauta, unha zanfona, e o pandeiro.

  Para argallar ruadas a porfía,

arranxou de memoria a melodía…

  Pintosilgo reflectiu sinfonía

no pautado papel do seu regueiro.

           (Rioderradeiro)

Alentos de bubela na cantiga.

(P. Lameiro)

Alentos de bubela na cantiga.

____________

Pastor de signo e soño de bubela,

Pastor de lances do trobar antigo,

¡Como me lambes chagas, raparigo!;

¡Como iluminas, cego, a miña estrela!

¡Canto cheirume a insecto, a primavera,

A poldro montaraz que vai comigo!

¿Quen embebeda en mel o meu castigo?,

¿Quen encanta o meu pranto e me tolera?

Polo visto, o meu soño vai cantando

Onde soñan cigarra e mais formiga,

E morrendo na praia, e preguntando

Polo labio do sol que non  fatiga.

¡El non vén de pescar! Sigue entoando

Alentos de bubela na cantiga.

(Riderradeiro)

Polas perlas do NÓS que me coroa.

Da man deste misterio, dúas perlas;

Nas perlas, TI no EU, que te intercalas

En  min, para impostar o NÓS; recalas

E atrincheiras no alfoz onde interpelas.

Nas trincheiras do NÓS, a dúas velas,     

Velar armas -EU-TI- desenvaiñadas;

Por remendar no NÓS, reconciliadas

Nos mastros e timón, dúas subelas.

Subelas, enfiade o vento á proa;

Agarra, bergantín, ben na marea;

O soño mariñeiro vén preñado

Dos teus -que son meus- pasos sobre area,

Á ribeira, mallante, derivado

Polas perlas, o NÓS que me coroa

Dun "ego" que me afinca, e que me afoga.

(Rioderradeiro)

...en torrencial tormento me soterras.

Con sepulcral silencio non te asomes…

¿Por que, en calada voz, tanto me aterras

E en torrencial tormento me soterras

Se te invoco e te vas polos cen nomes?

Se te chamo outra vez, ¿por que te escondes?:

¿Por que se esconde en min a túa esencia?,

¿Por que se esconde en ti a miña ausencia?,

¿Por que, sendo os dous un, non me respondes?

Para arrincar temor tan escondido,

Non atopa a razón camiño aberto;

Lacera ao corazón o cruel latido

Que envelena a razón na que diserto;

Non logra ao corazón, por mal concerto,

Mil meigallos sandar, por mal sentido.

Con sepulcral silencio non te asomes…

¿Por que, en calada voz, tanto me aterras?,

Se te invoco e te vas polos cen nomes;

¿Por que, sendo os dous un, non me respondes,

E en torrencial silencio me soterras?

(Rioderradeiro)

Nas carnes hei probar o ferrón frío.

  Non foi a luz quen de cegarme os ollos;

os ollos non os cega unha luzada;

non foi a luz quen de cegarme nada;

con nada hei conformar os meus antollos.

  Non foi a luz quen de vencer escollos;

os múltiplos da man dunha mirada

escollos son da luz multiplicada

por miriades de máis en máis embrollos.

  Porque na luz alcanzo o desvarío,

cos ollos selectivos da memoria,

transito do revés tortos camiños;

  Porque na luz deslumbro e queimo a noria,

padezo a  cerrazón do meu desvío;

ás palpadelas vou palpando espiños:

  Nas carnes hei probar o ferrón frío.

                              (Rioderradeiro)