Pintosilgo reflectiu sinfonía

  Pintosilgo, tenor, con tal quentura,

cantou baladas tan divinamente,

tirou de trilos tan devotamente,

que lle asestou tres tiros á tristura.

  Pintosilgo asentoulle esa man dura

ao corpo do delicto subxacente,

mortificou doenzas propiamente

con arpexios e escalas da cordura.

  Pintosilgo, cantor, desde o loureiro,

apuntaloulle á peza compañía:

prendidos de alfinetes, co gaiteiro,

a frauta, unha zanfona, e o pandeiro.

  Para argallar ruadas a porfía,

arranxou de memoria a melodía…

  Pintosilgo reflectiu sinfonía

no pautado papel do seu regueiro.

           (Rioderradeiro)