A dor de contrición que lle reclama.

  O temporal dos anos monta en ira,

peta de anoitecida, bandoleiro;

embiste, empurra, vén guerreiro;

o vendaval, en profusión, conspira.

  Navega o temporal, bravo, enfociña

nas ondas, proceloso, lareteiro;

nas costas, perigoso, lagarteiro,

asoballa, desfai cando camiña.

  Pegada fonda, empoza, acampa en breve;

buliga na ribeira a vella trama;

pasado do futuro nunca bebe

a fe de repousar nunha proclama:

  Pretérito ao futuro non lle debe

a dor de contrición que lle reclama.

                   (Rioderradeiro)

.Cos seus dez dedos..., arrasa.

  Albisca o corvo a brancura

na gaivota sideral;

na harmonía universal,

a curuxa arrola á rula.

  Anxos sementan fartura

na floresta intestinal;

na escura cova infernal,

lucifer, malaventura.

  Ás portas de Portosín,

por renegar do latín,

aprende o polbo na brasa;

  O corvo, a gaivota rasa

convidan con calcetín
á palilleira: festín!

  Cos seus dez dedos..., arrasa.

                     (Rioderradeiro)

Ás apalpadas polo meu camiño.

  Tecendo estou no río que o celebra,

co tecelá das augas vou labrando,

tecendo estou na vida, mergullando

a pel que muda e deixa unha culebra.

  Co tecelá do río, en cantarela,

un aturuxo afío decontado,

que un alalá de tempo retardado

publica e fotocopia, sentinela.

  Canto máis forte cando fala o viño,

falo no viño cando esquezo o norte,

esquezo o norte porque estou soíño,

  Sen un triste compás, sen pasaporte,

a debater co tiburón consorte,

ás apalpadas polo meu camiño.

       (Rioderradeiro)

como afianza un bo polbo

Por gardar a propiedade,

Un home probo e valente

Dá mil pancadas na xente

Con graza santificante.

Bendito portaestandarte,

Redentor dos alicerces,

Salvador dos intereses,

Colector da honestidade.

A man de ferro enfundada

En luva de fino coiro,

Nas costas da humanidade,

Afianza, con degoiro,

A fe do trigo na malla,

Como afianza un bo polbo

No feiral da santidade.

(Rioderradeiro)

Espido estou: Arróupame o castigo.

Denudo lixeireza na mirada;

Albisco na nudez a miña ausencia;

Enxergo o desacougo na impaciencia;

Aspiro a comprender a dor da nada.

Albisco a fiel traizón da filigrana;

Apunto a leviandade na acuarela;

Apuro en bebedizo a vil materia;

Amputo na vileza a miña alma.

¿Ulo perdón que me arrinque o pecado?

¿Ula sanción que me alanque o olvido?

¿Ulo borrón que devolva o albedrío?

¿Ulo valor que valore eu, vasalo?

Moro no alfoz dun “ego” deleigado:

Espido estou no corpo do delicto.

(Rioderradeiro)