A túa man feliz: Luz de amencida.

  Dame esa man que me avala  esperanzas,

pronta, esa man que me acalma os latidos,

pronta, esa man que me adoza os sentidos,

dame esa man que me adula as lembranzas.

  Búscote, man que a acariñar alcanzas;

aferro a man de fecundar baldíos;

quérote, man de afrontar desafíos;

agarro a man que afianza confianzas.

  Amor voraz, devórame a tristeza;

fita de amor, aforca esta ferida;

prenda de amor con carta de nobreza,

  Clave do corazón, chave e saída,

amarro a man sagaz, frugal franqueza,

a túa man feliz: Luz de amencida.

                      (Rioderradeiro)

Remoza a murcha flor co teu alento

Nacín para vivir. ¡Que desafío!

Vivo para morrer. ¡Que desengano!

Nacer-crecer-morrer…, vivir sangrando,

E soterrar na cova o alarido.

Nacín para morrer. ¡Duro castigo!

Por recibir regalo envelenado,

Vivo nun senvivir; mesmo soñando,

Batallo a cara e cruz sempre contigo.

¿Onde estás ti, meu Deus? Baixa un momento.

Desvela  ese disfraz das aparencias.

¿Por que te escondes na divina esencia?

Amosa a túa voz, acalma o vento;

Luza en clave de sol o meu alento;

Remoza a murcha flor. Prenda a consciencia.

(Rioderradeiro)

Despegue o meu latir: Deveña estrela.

Saiva, saber, sabor a mar, a dar,

E comungar contigo, e compartir,

Fundirme en labaradas: Revivir…

Se delinquires, alma, e non amar,

Esa profunda pena do penar,

Esa anguria profusa no vivir,     

Cobarde corazón, vago sentir,

Evanescentes sombras no pensar.

Porque o azar galopa ás alancadas,

Porque o solpor xa ronda á miña beira,

Porque o pracer xa esquece esta morada,

Quero reverdecer noutra ribeira;

Alza triunfante, corazón, a espada;

Despegue o meu latir: Deveña estrela.

(Rioderradeiro)

Coa prata de lei, o meu cariño.

  
  O neno engarza, escada o seu poleiro;

escoita, o neno sinte o mar calmado;

o neno fala, fita de contado;

devece o neno  a vida do veleiro.

  Soña o rapaz devir aventureiro,

paquebote ou goleta de tres paos,

de grumete a piloto, en mil peiraos,

coroar un altor máis verdadeiro.

  Rapariga, mociña vinculeira,
canta envexa ensilveira o meu camiño!;
canto rato a roer no teu corpiño!,
canto gato se arrima á túa beira!

  Por gañarte..., hei xunguir na faldriqueira,
coa prata de lei, o meu cariño.

   
        (Rioderradeiro)

O vendaval perpetra en cen costados.

                          (Foto: Benirroxo)

  Coma víbora vil, veleidosa e perversa,

adianta, amosa o vento a catadura;

avanza o vendaval, e brinca, e brúa,

e rompe corazón á primavera.

  O vendaval tén présa e non relea,

o vendaval proclama a mala uva,

o vendaval propende á mordedura,

o vendaval posúe a chave arteira...

  De desatar en tromba un pulo airado,

por incendiar en nós mal pensamento,

desencadea Eolo alento aciago;

  Pavoroso empurrar polo tormento,

esnaquiza sen dó; o mar, por dentro,

dá estocadas triunfais cos seus tornados:

  O vendaval perpetra en cen costados.

          (Rioderradeiro)