Remoza a murcha flor co teu alento

Nacín para vivir. ¡Que desafío!

Vivo para morrer. ¡Que desengano!

Nacer-crecer-morrer…, vivir sangrando,

E soterrar na cova o alarido.

Nacín para morrer. ¡Duro castigo!

Por recibir regalo envelenado,

Vivo nun senvivir; mesmo soñando,

Batallo a cara e cruz sempre contigo.

¿Onde estás ti, meu Deus? Baixa un momento.

Desvela  ese disfraz das aparencias.

¿Por que te escondes na divina esencia?

Amosa a túa voz, acalma o vento;

Luza en clave de sol o meu alento;

Remoza a murcha flor. Prenda a consciencia.

(Rioderradeiro)

Despegue o meu latir: Deveña estrela.

Saiva, saber, sabor a mar, a dar,

E comungar contigo, e compartir,

Fundirme en labaradas: Revivir…

Se delinquires, alma, e non amar,

Esa profunda pena do penar,

Esa anguria profusa no vivir,     

Cobarde corazón, vago sentir,

Evanescentes sombras no pensar.

Porque o azar galopa ás alancadas,

Porque o solpor xa ronda á miña beira,

Porque o pracer xa esquece esta morada,

Quero reverdecer noutra ribeira;

Alza triunfante, corazón, a espada;

Despegue o meu latir: Deveña estrela.

(Rioderradeiro)

Coa prata de lei, o meu cariño.

  
  O neno engarza, escada o seu poleiro;

escoita, o neno sinte o mar calmado;

o neno fala, fita de contado;

devece o neno  a vida do veleiro.

  Soña o rapaz devir aventureiro,

paquebote ou goleta de tres paos,

de grumete a piloto, en mil peiraos,

coroar un altor máis verdadeiro.

  Rapariga, mociña vinculeira,
canta envexa ensilveira o meu camiño!;
canto rato a roer no teu corpiño!,
canto gato se arrima á túa beira!

  Por gañarte..., hei xunguir na faldriqueira,
coa prata de lei, o meu cariño.

   
        (Rioderradeiro)

O vendaval perpetra en cen costados.

                          (Foto: Benirroxo)

  Coma víbora vil, veleidosa e perversa,

adianta, amosa o vento a catadura;

avanza o vendaval, e brinca, e brúa,

e rompe corazón á primavera.

  O vendaval tén présa e non relea,

o vendaval proclama a mala uva,

o vendaval propende á mordedura,

o vendaval posúe a chave arteira...

  De desatar en tromba un pulo airado,

por incendiar en nós mal pensamento,

desencadea Eolo alento aciago;

  Pavoroso empurrar polo tormento,

esnaquiza sen dó; o mar, por dentro,

dá estocadas triunfais cos seus tornados:

  O vendaval perpetra en cen costados.

          (Rioderradeiro)

Eu son onte, e mañán: Frecha, e Cupido.

 

¿Embeleces, amor, co punto, e coma..?

¿Envelleces, ardor, sen harmonías?

¿Envelleces, sentir, sen celosías?

¿Embeleces, sufrir, penas e glorias?

Coroe o corazón sen par coroa

De ouro e diamantes, prata: Monarquía

Do teu reinar no meu querer, Raíña,

Quero asinalo en tempo e forma, ¡agora!

Agora -un tempo e forma regalados-,

A vellez acrecenta os seus legados;

Por remozar, relé o papel vivido.

¿Mañán será un un soñar indefinido?

¿Mañán será un serán enamorado?

Eu son onte, e mañán: Frecha, e Cupido.

(Rioderradeiro)