AS AVOAS.

AS AVOAS.
______________

As avoas parten tan cedo..., pero deixan pegada sempre indeleble na alma do neno que en nós queda.


_________________________________________________

.- O GATO.

  O gato.

O gato?

O gato..!

 **

O gato,

solitario animal

que me alimenta as ansias

de eterna compañía.

   ***

  O gato,

un desleal doméstico

que me rabuña a calma,

porque esquece as caricias?

   ****

  O gato,

sete vidas son moitas

para unha soa vida.

   *****

  O gato,

xa me abrolla o desdén

pola infecta ferida.

******

O gato...,

sempre o gato,

e, sen embargo, ingrato,

tesme a alma cativa.

  (Rioderradeiro)

SERÁN CON VELOSO.

SERÁN CON VELOSO.
________________________



Cos seus salmos e cantigas,
As augas do Arenteiro
Na procura do Ribeiro
E as vellas cepas amigas...


Elas, sempre milagreiras,
Preguntan polo casal
Onde mora o meu colega
Antón Veloso Mosquera,
Bodegueiro principal.


Ribeiro de treixadura;
Morre o solpor no vilar.
Con un ¡viva! á fermosura...,
Remata a nosa aventura.
Feliz remate ó serán.


Bodegueiro principal,
Antón Veloso Mosquera,
Pra min, amigo e colega,
E desde hai ben tempo,“irmán”.

_____________________________________

PASOS VOU DANDO.

PASOS VOU DANDO.
______________________


Pasos no aire vou dando,
¡Meu amor!

¡Meu amor!,
Ves coma un río…

Imaxínome ponte,
Auga, flor…,
Man que prende no tempo.

Son apenas bocadiño
Do todo, da nada,
Dun ti, dun min…

Unha gamela á deriva
Son eu.

_______________________________

NO CARNAVAL DA PICOTA

(Wikipedia)

  No carnaval da Picota
cantou meu curmán Rosendo;
ceibou tamaño aturuxo,
e, co aturuxo, un recendo..!

  Replicoulle a Manoela
na franqueza do cantar,
e non probou co aturuxo
por mor que ao aturuxar...


  Desaxustes do xustillo,
e a penda que en baixo está
proclamaran amnistía
de tanta “ventosidá”,


  A gaita do fol das tripas,
por sorte, sabe tocar
a muiñeira dos ventos
con mudanza medieval...,


  Leixaprén, paralelismo
das cantigas de refrán,
onde o amigo e maila amiga
bordan tal choromicar...,


  Á beira dun mar ou río
-marco de "fogosidá"-,
despois da noite pasada
na esmorga do Carnaval:


  Fartadela de castañas,
viño acedo, temperán,
-arde o eixo, carballeira!-,
de testemuña, a mañán...


  Canta fartura nos bicos!
Canta presteza nas mans!
Canto aloumiño nos ollos!
Canta fame no demais!


  Desde que este mundo é mundo,
cando o home botou a andar,
puxo ao pé da partitura
cando se pode tocar.


  Se os ventos que a gaita sopra
deviñesen vendavais,
de seguro que a harmonía
deixase de harmonizar...,


  E Rosendo e Manoela...,
pois..., tivesen que liscar:
dous cans co rabo entre as pernas
que veñen de escorrentar...


  Manoela e mais Rosendo
-a pernada é pola vella-,
noiva quenta ao cura a cama
mentres o noivo retella.

  Moralismo parroquial:
verde secreto de orella,
de boca en boca, a parella
-lume!-, Facundo ao final:

  Catarse de funeral,
que o Santo Oficio encerella. 

   (Rioderradeiro)


(Wikipedia)