Deprenderás,¡Sol-Ra!, sexoloxía.

(wikipedia)

Podes, ¡Sol!, renegar das propias luces

E pernoctar no fondo do mar cego,

Romper amarras, revirar sartego,

Navegar sen compás cando debruces…

Descomunal no amor cando seduces

Coa forza estelar do teu apego,

Se acarrexas na luz ese alter ergo,

Espírito carnal que reproduces…

Podes resucitar mitoloxía

En barca ou carro, e con cabalería.

Podes, ¡Ra!, derramar o lucimento

E confrontar de proa o pensamento

Do faro fraternal que fai vixía.

Pódeslle pescudar o sexo ao vento:

Mariñeiro de altura e de badía,

Has deprender,¡Ra-Sol!, sexoloxía,

(Rioderradeiro)

(wikipedia)

Pola bocana, o tempo que é tormenta.

(foto: Benirroxo)

Acocha o Mar Maior no niño ao Vento,

Aprende Eolo un descansar calmado,

Adoza o fol no peito do instrumento

No leito de Neptuno sepultado.

Recolle o Vento o sopro a barlovento,

E mantén o timón asoballado;

Se lle rompe a Neptuno o seu alento,

Resolla esoutro ardor desaliñado.

Na pel do mar, dunha torva estocada,

Eolo afía, afina, afinca a espada

Nas carnes de Neptuno sementada.

A tombos, malferido, vén doente,

Ataca e contrataca e atormenta;

Descabalga en valgada, impertinente,

Pola bocana o tempo que é tormenta.

(Rioderradeiro)

Non lle confrontes máis ao tempo o norte

  

  Non lle confrontes máis ao tempo o norte,

se ás costas has cargar morte envaiñada

de desvivir a vida avariada

con cargo a costas de encostado porte.

  A prazos dun caudal que te soporte,

abeberas vivir breve xornada;

asasinas, decote, a vida alzada

da man do teu puñal da mala sorte.

  O tempo, fiador no fiadeiro,

arrola, sempre igual, berce en gaiola;

Deus Crono, que avalía a desmemoria,

  Malandro medoñento e xusticieiro,

arrasa a sangue e fogo o tren da noria,

a vida e morte, e a traizón…, o traizoeiro.

  Non lle confrontes máis a Crono o norte

da man do teu puñal da mala sorte,

o brazo secular máis mentireiro.

(Rioderradeiro)

Da cadea infernal que te tortura.

Cabeza de alazán, corcel de escuma

Da recua cabalar do gran Neptuno,

Da fenda da fontana, onde o tribuno

Cabalga, cabaleiro, en branca bruma.

Encabeza a cordada, acada e rube,

Da trenla, os alazáns polo aire puro,

Cobizaso pastel, pasto seguro

Da pradeira eternal que resga a nube.

Alazán celestial, cabalgadura,

Bon corcel, acredita a cabalgada,

Alborexa, sagaz, sublima a escea,

Bon corcel, acaudilla esa mesnada,

Cabaleiro cabal, corta a cadea

Condena terrenal que te tortura,

E a competir cos anxos pola altura.

(Rioderradeiro)

(Rioderradeiro)

Pintosilgo reflectiu sinfonía

  Pintosilgo, tenor, con tal quentura,

cantou baladas tan divinamente,

tirou de trilos tan devotamente,

que lle asestou tres tiros á tristura.

  Pintosilgo asentoulle esa man dura

ao corpo do delicto subxacente,

mortificou doenzas propiamente

con arpexios e escalas da cordura.

  Pintosilgo, cantor, desde o loureiro,

apuntaloulle á peza compañía:

prendidos de alfinetes, co gaiteiro,

a frauta, unha zanfona, e o pandeiro.

  Para argallar ruadas a porfía,

arranxou de memoria a melodía…

  Pintosilgo reflectiu sinfonía

no pautado papel do seu regueiro.

           (Rioderradeiro)