Que o recibir sen dar xa rematara.

  A semente ficou como enclaustrada
en Vilares, fogar, tan de repente;
foi a terra eficaz, o recipiente
camposanto, saial, fin de acampada.

  A semente afincou profundamente
na soidade feroz que me espreitaba;
dura ausencia de ti; non a esperaba,
galopante, incivil, profusamente.

  A semente afirmou que xa cumprira;
imposible asumir que ela partira;
non fun quen de aceptar que me deixara.

  Non fun quen de aprender que se esfumara
egoísta vivir que antes vivira,
que o recibir sen dar xa rematara.

   (Rioderradeiro)

(Vilares, Louro)

Aquela tarde voltabas.

Antonio Rey‎.-"Aquela tarde de xaneiro voltaba con Antonia de Amira e 
puiden coller esta foto de San Xián de Torea-Muros. Saúdos dende lonxe."

  Aquela tarde voltabas

con Antonia, costa arriba;

por mor do tempo, apurabas

a memoria en carne viva.

  Altiva a flama da tea,

da propia carne a torcida,

eras cadea e candea

sobre a conciencia prendida.

 Quixera o diaño tentarte,

deixarte, ANTÓN, á deriva,

pór no teu REIno estandarte

de baleira alternativa.

 Non quebrantou o baluarte

unha bandeira abusiva.

 
       (Rioderradeiro)

Versos temperamentais.

         
   
  Versos temperamentais
empurrados sen mesura,
estrofas con mordedura
encirrada por demais.

   Diferencias persoais
disparan temperatura,
chanta a rabia dentadura
libre de cargas fiscais.

   Sedentos de abeberar,
coma mastíns desbocados,
os seus caninos cravados
no torrente xugular.

  No torrente xugular
mil rancores renovados... 

  (Rioderradeiro)

Que na carne mortal fora delito

  Eterno feminino en pasarela,

o relampo de luz reverdecido

no tobogán da mente enfebrecido,

esvarando pendente sen cautela.

  Eterno feminino en acuarela,

retórica de raio repetido,

fortificada a frecha de Cupido

con deslumbrante audacia de doncela.

  Eterno feminino. Canta euforia,
condecorado ardor desenfreado,

a devecer atallos da vitoria

perpetrando a pincel puro pecado!

  Eterno feminino. Ardente grito

que na carne mortal fora delito

(Rioderradeiro)

Cun corazón cortés, de contrabando.

                                (Foto Rioderradeiro))

  Tráenme abrazos teus, coma recargo,

remorsos de pecados clandestinos;

teñen os bicos teus sabor amargo

e veleno letal coma asasinos.

  Leo nos labios teus o meu letargo

e négome a aceptalo e a combatilo;

exprópiasme o sentido por embargo,

expúlsasme de propio domicilio.

  En que mundo habitar? Con canto enxeño

pode un necio existir? Como me chamo?

Quen son agora entón? Por que reclamo?

A que porta petar? Falta de empeño...

  A vida este xograr foina inventando

cun corazón cortés, de contrabando.

   
       (Rioderradeiro)

(Wikipedia)