Ao PICO xograr de Esteiro (in memoriam)

   Non coñecín á persoa,

albisqueino en personaxe,

recoñecinlle a liñaxe

que no escenario é coroa.

   Prorrompo aplauso arestora:

limpo, levián equipaxe;

replique o eco a mensaxe

da "Galizaland" señora.

   Rindo sentida homenaxe

a XOSÉ MANUEL OLVEIRA

GALLARDO, voz mariñeira

dunha adestrada oleaxe.

   Muradáns, falta o veciño

de Breogán compañeiro,

caeu telón, xa adiviño…

   Ao PICO, xograr de Esteiro,

noutro papel, manseliño,

maxistral, máis verdadeiro.

   (Rioderradeiro)

Ai, ferida!, esta dor que meina oculta,

   (Petroglifo da Laxe das Rodas, na Eiroa, en Louro-Muros)

(Cargamos co peso de tódalas

ausencias da tribo. Somos

fundamentalmente memoria…)

  Ai, ferida, esta dor que meina oculta,
persistente imprimirse en pena inculta,

agrandando gravura que é sentina!;

ai, a espada, impaciente e sibilina,

que te marca, te amansa e que te ausculta,

para sempre, na campa, clandestina!;
ai, pegada tribal, celta..., e latina,
na EIROA loureá, xurisconsulta!

        (Rioderradeiro)

     (Petroglifo da Laxe das Rodas, na Eiroa, en Louro-Muros)

Na mesmidade encrequeno.

  

  Pensa o calor que conteño

amordazado, inseguro,

que por combustión deveño

tizón de verde en pau duro.

  Dime a razón que me empeño

e o corazón que me apuro

en derribar este impuro

mastro falaz clavileño.

  Ninguén me di que son novo,

ninguén me di que son neno,

ninguén me bota en cumprido,

nin como esmola, un aceno…

  Se desbordo ardor, son lobo;

se dobrego peito, empeno

maduro…, vello…, aflixido…;

na mesmidade encrequeno...

  Por se do xerme renovo

 vigorizado, e sereno.

             (Rioderradeiro)

Labrando o MAR da GALEGA!

    

     (Wikipedia)

  Por loureán, ben galego,

Galiza coma brasón

é , por forza, invocación

-miña nai!-, meu alter ego.

  Por vixía e por abrigo,

a vermella umbilical

sobre raia transversal

do Miño fronte ao perigo.

  Por se o país se dobrega,

avanta Atila a tropel,

arrasa, arráncalle pel;

mais Breogán non se entrega.

  Resiste, proa, a refrega;
reclama, estrela, o papel;

esculpe rumbo a cicel...

  Labrando o MAR da GALEGA!

      
         (Rioderradeiro)

A Frei HUMBERTO CASTRO SOTO (in memoriam)

  De condición campechano,

verbo animoso e fluído,

home de fe, conducido

polo ideal franciscano.

  Viviu, serviu...; ouro en pano,

con seráfica humildade

departiu fraternidade

e comprensión; foi humano.

  Cando Deus o convocou

pola vía natural,

obediente e puntual,

acudiu, logo pensou …

  Era a cita principal:

HUMBERTO  CASTRO aceptou

cristianamente o final.

  En testamento, deixou

concordia por capital.

     

        (Rioderradeiro)