Abraza en vela a badía.

  Navega sen lei nin vento

embozado en valentía,

abraza en vela a badía

e deixa o mar sen alento

encalmada a marusía.

             

  Nos soportais brega agora,

axita en mans valemento,

desborda en barba argumento

curricán do mar de fóra

Recalcando o pensamento.

  Embozado en valentía,

abraza en vela a badía.


  Navega sen lei nin vento
e deixa o mar sen alento...

        (Rioderradeiro)

Concelleiros de cartón.

Tiñamos representantes,

Tridente en Corporación,

Colados coma cordón

Polo calzado campantes,

Prófugos pola intención,

Póstumos determinantes

Dun sintagma de salón

Que agora creo que son,

Sen siglas relacionantes,

Tres vasos concomitantes

Cambistas de condición,

Rentistas reconfortantes,

Trobeiros recalcitrantes

Concelleiros de cartón.

(Rioderradeiro)

LONGARELA, fluvial, tan mariñeiro...

  Paga en prata cabal o seu camiño,

pasantía en peaxe..., auga doncela

recollida por canle a cantarela,

devolta por rodicio en remuíño.

  Colle impulso, profesa longa arela,
devoto mendicante peregrino;
invocando aos finados decontino,
pois VILARES mantense en sentinela.

  Busca Axito, respira, e baixa á Braña,
á Lagoa-funil, brinda ao cruceiro:

borboriña oración, verque no Ungüeiro...,

  Convencido en seguir Santa Compaña

no balbordo limiar, que ben se apaña

LONGARELA, fluvial, tan mariñeiro...,

  Müiñeiro do mar con tanta maña.

       
            (Rioderradeiro)

Alucinarlle o corpo á muradá.

  Esta gaita grileira como aviva

degoiros de romaxe ao pór na festa

punteiro, fol… A man como se apresta

a peneirar os sons, caritativa…

  Cornamusa cordial, corporativa,

abrente manancial, como desperta

nos pés da bailadora en danza experta

que en canto ao corporal é curativa…

  Porque a gaita convence á ribeirá,

alborozada, amosa no aloumiño

axustado corsé, chambra rumbosa;

  A saia salientada vén frondosa

e, concorde, cabal sobre corpiño,

bule, encrequena, efervescente está:

  Sabe a muiñeira, cando colle aliño,

alucinarlle o corpo á muradá.

                              (Rioderradeiro)

No mastro, ese farol en singradura.

  
  Pinta, pintor, provisto do teu arte,

o día de verán que te alucina;

prende, pincel, da estrela matutina

linda mañán de sol para embarcarte.

  Alza na nave a vela de estandarte,

arma timón -cubeta na sentina-,

alarga escota e cóbralla en bolina,

afronta mar maior para embargarte.

  Pinta, pintor, as vagas atrevidas

a bordo pola proa embravecidas,

chica a tilla de escuma asolagada;

  Alza na nave a voz, ceibe a poutada,
prende, pincel -que a noite negra apura-,

no mastro, ese farol en singradura.

(Rioderradeiro)