que te hei capar co cortante

  Provoca “o mellor amante”

na propaganda abusiva

ofensa ben agresiva

en disfunción importante.

  Pois non deixa alternativa

quen, de forma despectiva,

polo cartaz insultante,
agravia en caritativa...

  Falo que, inflado, levante,

xuro por Zeus, contrincante,

que te hei capar co cortante

dunha barbeira abrasiva.

  Sen barbeito e con secante,
serás vergallo... en cal viva,
eunuco sen perspectiva,
un linguateiro, farsante...

  Cabaleiro delirante,
por activa, e por pasiva.

       (Rioderradeiro)

.- Ter DOMINGOS DOSIL por argumento (IN MEMORIAM)

  Correndo estás, amigo, a gran altura

polo ronsel da estrela afervoado,

correndo vas, amigo, abandeirado

dunha mellor Galiza en máis ventura.

  Correndo estás, amigo, sen mesura

nin mentes de conter paso cansado,

correndo vas, amigo, apresurado

por empurrar estrela en singradura.

  Como a firmeza en ti foi valentía,

como a paixón, fulgor do pensamento,

como o traballo en ti foi fundamento...

  De lealdade, en fin, que convencía,

vexa Galiza en nós, por simpatía,

a grandeza estelar do teu alento:

  Ter DOMINGOS DOSIL por argumento
dunha Patria a vencer, por gallardía.

                       (Rioderradeiro)

Denego porque estou cego.

   Anque, para o caso, vivo, 

coma imputado, en prisión, 

acaudillo represión 

sobre rival redivivo. 

  Anque ese adival activo, 

presidiario abusador, 

cultivo en cárcere a dor 

da espada libando olivo. 

  Acaso porque me entrego 

á fuga de encadearme, 

rebelde escravo, a ligarme 

ao meu propio desapego..., 

  Non me empeño en denudarme 

nin tampouco en disfrazarme;
desdeño porque denego,

denego porque estou cego,

  Cego de autoanalizarme...
no alter ego. 

(Rioderradeiro)

Egocéntrico en perigo...

Verdadeiro mentirán,

resolutivo inseguro,

son claro sombrizo escuro,

traballador lacazán...

E son tantos seres nun,

no subconsciente son tantos,

tantos son os meus recantos,

sen que me encadre en ningún...

No retablo dun altar,

para moderno algo antigo,

porto portal con postigo:

Véxome, á vez, reformar

en santo desaforado

e de demo disfrazado...

Contrito a me reforzar,

son desa estirpe a fartar,

cun periscopio no embigo...,

Egocéntrico en perigo,
con pretensión de pensar
que non debato comigo.

(Rioderradeiro)

É, no vivir, arder constantemente.

  Ai, corazón!, monarca en montesío, 

proclive a se abrasar para saciarse; 

ai, corazón!, sedento ao desbordarse, 

beba do teu querer máis manantío. 

  Estás en min coma forno na casa, 

estou por ti coma o caudal no río, 

estás por min labrando en largacío,   

estou en ti rebelde sen ter causa. 

  Estás de cote en min, a cada hora; 

estou doente en ti, porque me altero 

cando me queima o sol da túa aurora. 

  Cándido albor!, mima o meu mal crecente; 

pensar en ti prodiga desespero; 

é, no vivir, arder constantemente:

  É lapa, é combustible, é comburente.

             (Rioderradeiro)