quarta-feira, 1 de fevereiro de 2012

É, no vivir, arder constantemente.


  Ai, corazón!, monarca en montesío, 
proclive a se abrasar para saciarse; 
ai, corazón!, sedento ao desbordarse, 
beba do teu querer máis manantío. 

  Estás en min coma forno na casa, 
estou por ti coma o caudal no río, 
estás por min labrando en largacío,   
estou en ti rebelde sen ter causa. 

  Estás de cote en min, a cada hora; 
estou doente en ti, porque me altero 
cando me queima o sol da túa aurora. 

  Cándido albor!, mima o meu mal crecente; 
pensar en ti prodiga desespero; 
é, no vivir, arder constantemente:

  É lapa, é combustible, é comburente.



             (Rioderradeiro) 


Sem comentários: