É, no vivir, arder constantemente.

  Ai, corazón!, monarca en montesío, 

proclive a se abrasar para saciarse; 

ai, corazón!, sedento ao desbordarse, 

beba do teu querer máis manantío. 

  Estás en min coma forno na casa, 

estou por ti coma o caudal no río, 

estás por min labrando en largacío,   

estou en ti rebelde sen ter causa. 

  Estás de cote en min, a cada hora; 

estou doente en ti, porque me altero 

cando me queima o sol da túa aurora. 

  Cándido albor!, mima o meu mal crecente; 

pensar en ti prodiga desespero; 

é, no vivir, arder constantemente:

  É lapa, é combustible, é comburente.

             (Rioderradeiro)