.- Ter DOMINGOS DOSIL por argumento (IN MEMORIAM)

  Correndo estás, amigo, a gran altura

polo ronsel da estrela afervoado,

correndo vas, amigo, abandeirado

dunha mellor Galiza en máis ventura.

  Correndo estás, amigo, sen mesura

nin mentes de conter paso cansado,

correndo vas, amigo, apresurado

por empurrar estrela en singradura.

  Como a firmeza en ti foi valentía,

como a paixón, fulgor do pensamento,

como o traballo en ti foi fundamento...

  De lealdade, en fin, que convencía,

vexa Galiza en nós, por simpatía,

a grandeza estelar do teu alento:

  Ter DOMINGOS DOSIL por argumento
dunha Patria a vencer, por gallardía.

                       (Rioderradeiro)

Denego porque estou cego.

   Anque, para o caso, vivo, 

coma imputado, en prisión, 

acaudillo represión 

sobre rival redivivo. 

  Anque ese adival activo, 

presidiario abusador, 

cultivo en cárcere a dor 

da espada libando olivo. 

  Acaso porque me entrego 

á fuga de encadearme, 

rebelde escravo, a ligarme 

ao meu propio desapego..., 

  Non me empeño en denudarme 

nin tampouco en disfrazarme;
desdeño porque denego,

denego porque estou cego,

  Cego de autoanalizarme...
no alter ego. 

(Rioderradeiro)

Egocéntrico en perigo...

Verdadeiro mentirán,

resolutivo inseguro,

son claro sombrizo escuro,

traballador lacazán...

E son tantos seres nun,

no subconsciente son tantos,

tantos son os meus recantos,

sen que me encadre en ningún...

No retablo dun altar,

para moderno algo antigo,

porto portal con postigo:

Véxome, á vez, reformar

en santo desaforado

e de demo disfrazado...

Contrito a me reforzar,

son desa estirpe a fartar,

cun periscopio no embigo...,

Egocéntrico en perigo,
con pretensión de pensar
que non debato comigo.

(Rioderradeiro)

É, no vivir, arder constantemente.

  Ai, corazón!, monarca en montesío, 

proclive a se abrasar para saciarse; 

ai, corazón!, sedento ao desbordarse, 

beba do teu querer máis manantío. 

  Estás en min coma forno na casa, 

estou por ti coma o caudal no río, 

estás por min labrando en largacío,   

estou en ti rebelde sen ter causa. 

  Estás de cote en min, a cada hora; 

estou doente en ti, porque me altero 

cando me queima o sol da túa aurora. 

  Cándido albor!, mima o meu mal crecente; 

pensar en ti prodiga desespero; 

é, no vivir, arder constantemente:

  É lapa, é combustible, é comburente.

             (Rioderradeiro) 

Sen plumas, vive estafado.

Vivía ao grande, algareiro

(nunca un galo é ben casado),

A muller, por telo atado,

Aos pés da cama, faldreiro,

Desplumouno dun plumeiro,
Coma rapsoda, ao tellado,

Fixo del can de palleiro

Ladrador, por descontado,

Obediente e baralleiro,

Pechada a noite, porteiro,

Gabando abrente, abraiado,
Da galiña abandeirado...

Belcantista vinculeiro,

O "castrato" regueifeiro,
Compositor recargado,
Competidor de poleiro,

Galgo galo churrusqueiro,
Con vento en vela embalado,

Expande adaxio adornado

De andantino encadeado,

A ollos de bon cubeiro,

Vibrato en ovo incubado, 
Sen xema, polo pelado
Quiquiriquí mariqueiro...





Quero deixalo estofado
No epitafio sobranceiro:
"Vivía inflado solteiro;
Sen plumas, vive estafado."

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)