Un soneto de amor con escalpelo.

  Cando invocas amor, logo respondo,  

coa espada de luz loita proclamo; 

se pronuncias amor, ao teu reclamo, 

co meu raio interior, calo ben fondo. 



  Cando invocas amor, véxome espido 

brindar pola ilusión que arma o pecado; 

se pronuncias amor, coma un soldado, 

desbordo aquel fortín máis espelido. 



  Cando invocas amor, xa me interpelas, 

e decides por min, abres, apelas 

diana ao corazón, franco castelo; 



  Se pronuncias amor, reverdecelo 

é profundar a dor, inflar das velas 

insuflando á paixón máis sarampelo..., 


  Un soneto de amor con escalpelo. 

                                  (Rioderradeiro)

Avala o mar da badía...

  Bebeu da fonte sagrada

a balea en pedrería,

perfuma en bruma a valía

da nobreza aquilatada.

  Brinda beleza en varada,

avala o mar da badía,

aprende da baronía,

non se resiste á balada.

  Contra os chuvascos chantado,

contra os salseiros ganzúa,

se por mor do vento brúa,

devén veleiro abrumado:

  Recibe o sol abraiado

MonteLouro , fiel da lúa,.

***

  Bebeu da fonte sagrada
a nobreza aquilatada...

 A balea en pedrería

avala o mar da badía..

  Brinda beleza en varada,
non se resiste á balada...

  Perfila o feito a valía,
aprende da baronía...

        (Rioderradeiro)

Hai fisuras na fe para afogalo.

  

A desbocada noria roda en río

Que adoita remexer na propia mente

Convulsionada historia persistente

Reverdecendo chaga en desafío,

Desaforada, enfía o desvarío

Da pena que afincou profundamente,

Un calco reservado ao subconsciente

Da praga descargada en albedrío.

Pon cara ao seu revés; quere curalo;

Reprime, atormentado, revivilo;
Non sabe asulagalo e suprimilo,

Na noria de papel representalo.

Convén, para vencer, desvencellalo,

Desafïarlle o fel, por malferilo.

Faltan folgos e afán para afundilo,

Hai fisuras na fe para afogalo.

(Rioderradeiro)

Semente de vencer, que vai contigo.

  Caes, tarde; outra vez, cingues perigo

de afogares ao son da marusía;

enxordeces a luz; por ardentía,

ansías incendiar campo inimigo.

  Caes, tarde; en tropel, cargas castigo;

serán, no anoitecer, prende, porfía

na cerrazón de ver tanta manía

cegadora dun sol que vén de antigo.

  Caes, tarde; outra vez, funil de albura

ben propenso a plantar na sepultura

a semente da luz que se resgarda.

  Caes, tarde; en tropel, hoxe, espingarda

apuntando Astro Rei con partitura

dun coro maxistral de anxos da garda.

  Caes, tarde; ás de tres, pozo en poxigo,

semente de vencer, que vai contigo.

               (Rioderradeiro)

As fronteiras da pel da primavera.

Como desauga o río ao baleirarse,

Así, desangro a vida a toda présa,

Sen reparar que arquiva, e non regresa

Da eternidade onde vai refuxiarse.

Se tempo que estraguei, ¡ai!, retornase

En carne de existir mellor medida,

A causa que servín tan mal servida,

Nesa nova edición máis requintase.

Como caudal de río a veiga arrasa

E non refrea canle nin tempera,

A vida invade, corre, e acelera...

Se tempo que estraguei non desespera,

Á eternidade irei por ver que pasa

Co pente do pracer cando traspasa

As fronteiras da pel da primavera.

(Rioderradeiro)