Roldana que enrola en frío.

(Wikipedia)

(Wikipedia) 

  Engorda a madeixa en frío,

pula a tarefa empurrando,

porfía a corda apurando

roldana que enrola o fío.

  Amosa o sol sobre a ría

un debruzar barbanzano,

sementa o vento tirano

un vendaval de ardentía.

  Santificar insolvencia

nunca sobre espello vin

nin tampouco apercibín

inmaculda impaciencia.

  Se, cuco, empoleiras niño

sen pegas, ou con fianza,

ladino pagas confianza

da purga, cuco, cuquiño.

  Roldana que enrola o fío

porfía a corda apurando,

pula a tarefa empurrando,
engorda a madeixa en frío.

(Riderradeiro)

 
(Wikipedia)

Compás de marear, rosa imantada.

  Mimosa, fronte ao mar, cingue de albura

a prezada altivez cando engalana;

tributa en celestial, campante, ufana,

inflamada de luz, preme na altura.

 Inflamada de luz, presa, e segura,

fala, na robustez, responde, humana;

non logra comprender cando, louzana,

torna, no ornamental, de sepultura.

 A rosa, caravel que a tempo activa,

altiva e, con razón, desconfiada,

pregúntalle ao solpor pola deriva;

 A rosa, sen saber, vai de arribada

a bordo dun batel; devén cativa

dos remos da ilusión, engaiolada,

 compás de marear, rosa imantada.

 (Rioderradeiro)

Evocada en arpón coma unha espada.

  Senlleira a nave, a proa remendaba

a plenitude en mar que pervertía;

senlleira a nave,  adversa percorría

malversando a paixón que procuraba.

  Senlleira a nave, o vento rebentaba

máis designios do azar que travesía;

senlleira a nave, en vaga estremecía

a verga de babor cando apuraba.

  Senlleira está, sen vela, desvelada

no pranto en leixaprén dunha cantiga,

a nave, en furacán desenvaiñada,

  Afincado o perfil coma unha intriga,

senlleira e seminal coma unha espiga,

evocada en arpón coma unha espada.

(Rioderradeiro)

No teu tear do existir.

                                 
                                           (Remedando, con devoción, a Fernando Pessoa)

  Fernando, duro insistir,
en permanente campaña;
endexamais foi fazaña
pactar, pensar..!, sen porvir.

  Enreixando o teu vivir,

preme -compulsión de araña-

un trasno de mala entraña,

antitético elixir,

que semella ser maraña

do teu tear do existir.

                 ****

  Plantar no verso beleza,
partir sen verbo a persoa..!;
un vate, con gran braveza,
habitaba en Ti, Pessoa.

    

       (Rioderradeiro)

Abriga a chama viciosa.

Abriga a chama viciosa,

No celme, sen cortesía,

Esa paixón caprichosa,

Contumaz, sagaz, melosa,

Do corazón tiranía,

Que é tallante en teimosía

Na proposición en prosa.

Ningunha pena que sande

Percorre senda escabrosa

Por flama que inflada expande;

Pula a pena primorosa,

Por moito que a prenda abrande

Da proposición máis grande,

Abriga a chama viciosa.

(Rioderradeiro)