Evocada en arpón coma unha espada.

  Senlleira a nave, a proa remendaba

a plenitude en mar que pervertía;

senlleira a nave,  adversa percorría

malversando a paixón que procuraba.

  Senlleira a nave, o vento rebentaba

máis designios do azar que travesía;

senlleira a nave, en vaga estremecía

a verga de babor cando apuraba.

  Senlleira está, sen vela, desvelada

no pranto en leixaprén dunha cantiga,

a nave, en furacán desenvaiñada,

  Afincado o perfil coma unha intriga,

senlleira e seminal coma unha espiga,

evocada en arpón coma unha espada.

(Rioderradeiro)

No teu tear do existir.

                                 
                                           (Remedando, con devoción, a Fernando Pessoa)

  Fernando, duro insistir,
en permanente campaña;
endexamais foi fazaña
pactar, pensar..!, sen porvir.

  Enreixando o teu vivir,

preme -compulsión de araña-

un trasno de mala entraña,

antitético elixir,

que semella ser maraña

do teu tear do existir.

                 ****

  Plantar no verso beleza,
partir sen verbo a persoa..!;
un vate, con gran braveza,
habitaba en Ti, Pessoa.

    

       (Rioderradeiro)

Abriga a chama viciosa.

Abriga a chama viciosa,

No celme, sen cortesía,

Esa paixón caprichosa,

Contumaz, sagaz, melosa,

Do corazón tiranía,

Que é tallante en teimosía

Na proposición en prosa.

Ningunha pena que sande

Percorre senda escabrosa

Por flama que inflada expande;

Pula a pena primorosa,

Por moito que a prenda abrande

Da proposición máis grande,

Abriga a chama viciosa.

(Rioderradeiro)

Hei deixarme engulir ata a bandeira.

(Foto: Suso Fidalgo)

  Veño escalar pola faldra o teu monte

e no bico asentar perpetuamente;

quero levar hábito penitente

de anacoreta en clave Anacreonte;

  Veño saciar securas de horizonte,

a lle zugar o zume ao permanente;

quero, de graza, aquí, divinamente,

afianzar ninfa, ferida..., e fonte.

  Veño afincar no gran da sementeira,

no teu regazo o ceo resumido,

a casta prenda en flor casamenteira;

  Quero, pola paixón, ser redimido,

confirmado na fe pola fogueira;

pois por morar en ti, comprometido,

  Hei deixarme engulir ata a bandeira.



(Rioderradeiro)

(Foto: Suso Fidalgo)

Deica engulir, de estoque, a cruel espiña.

  Non derramou máis crebas sobre a praia

a vaga que arribou co seu recado,

non lle sumou máis penas ao penado

quen inscribiu na quilla esa batalla.

  Non derramou máis folgos nin metralla

corisco que incrustou no bico arpado,

non lle sumou máis prendas do mandado

quen describiu verdugos de atalaia.

  O tempo en mocidade é falangueiro,

conversa de vagar cando aloumiña;

o tempo é touro manso e touro fero,

acomete en zigzag cando apoupiña.

  O tempo en madureza é traizoeiro,
o tempo na vellez cobra severo:

  Rilla na rosa a treu, ceiba rapiña,

deica engulir, de estoque, a cruel espiña.

                   (Rioderradeiro)