domingo, 28 de novembro de 2010

Pola bocana, o tempo que é tormenta.

(foto: Benirroxo)



Acocha o Mar Maior no niño ao Vento,
Aprende Eolo un descansar calmado,
Adoza o fol no peito do instrumento
No leito de Neptuno sepultado.

Recolle o Vento o sopro a barlovento,
E mantén o timón asoballado;
Se lle rompe a Neptuno o seu alento,
Resolla esoutro ardor desaliñado.

Na pel do mar, dunha torva estocada,
Eolo afía, afina, afinca a espada
Nas carnes de Neptuno sementada.

A tombos, malferido, vén doente,
Ataca e contrataca e atormenta;
Descabalga en valgada, impertinente,

Pola bocana o tempo que é tormenta.

(Rioderradeiro)


Archivo:Neptuno riobamba.JPG

quinta-feira, 25 de novembro de 2010

Non lle confrontes máis ao tempo o norte

  
  Non lle confrontes máis ao tempo o norte,
se ás costas has cargar morte envaiñada
de desvivir a vida avariada
con cargo a costas de encostado porte.


  A prazos dun caudal que te soporte,
abeberas vivir breve xornada;
asasinas, decote, a vida alzada
da man do teu puñal da mala sorte.


  O tempo, fiador no fiadeiro,
arrola, sempre igual, berce en gaiola;
Deus Crono, que avalía a desmemoria,


  Malandro medoñento e xusticieiro,
arrasa a sangue e fogo o tren da noria,
a vida e morte, e a traizón…, o traizoeiro.


  Non lle confrontes máis a Crono o norte
da man do teu puñal da mala sorte,
o brazo secular máis mentireiro.


(Rioderradeiro)

domingo, 21 de novembro de 2010

Da cadea infernal que te tortura.



Cabeza de alazán, corcel de escuma
Da recua cabalar do gran Neptuno,
Da fenda da fontana, onde o tribuno
Cabalga, cabaleiro, en branca bruma.

Encabeza a cordada, acada e rube,
Da trenla, os alazáns polo aire puro,
Cobizaso pastel, pasto seguro
Da pradeira eternal que resga a nube.

Alazán celestial, cabalgadura,
Bon corcel, acredita a cabalgada,
Alborexa, sagaz, sublima a escea,

Bon corcel, acaudilla esa mesnada,
Cabaleiro cabal, corta a cadea
Condena terrenal que te tortura,

E a competir cos anxos pola altura.

(Rioderradeiro)

(Rioderradeiro)

sexta-feira, 19 de novembro de 2010

Pintosilgo reflectiu sinfonía


  Pintosilgo, tenor, con tal quentura,
cantou baladas tan divinamente,
tirou de trilos tan devotamente,
que lle asestou tres tiros á tristura.

  Pintosilgo asentoulle esa man dura
ao corpo do delicto subxacente,
mortificou doenzas propiamente
con arpexios e escalas da cordura.

  Pintosilgo, cantor, desde o loureiro,
apuntaloulle á peza compañía:
prendidos de alfinetes, co gaiteiro,
a frauta, unha zanfona, e o pandeiro.

  Para argallar ruadas a porfía,
arranxou de memoria a melodía…

  Pintosilgo reflectiu sinfonía
no pautado papel do seu regueiro.

           (Rioderradeiro)



terça-feira, 16 de novembro de 2010

Alentos de bubela na cantiga.

Ficheiro:Hoopoe100.JPG
File:Bubela, Noalla.jpg
(P. Lameiro)




Alentos de bubela na cantiga.
____________

Pastor de signo e soño de bubela,
Pastor de lances do trobar antigo,
¡Como me lambes chagas, raparigo!;
¡Como iluminas, cego, a miña estrela!


¡Canto cheirume a insecto, a primavera,
A poldro montaraz que vai comigo!
¿Quen embebeda en mel o meu castigo?,
¿Quen encanta o meu pranto e me tolera?


Polo visto, o meu soño vai cantando
Onde soñan cigarra e mais formiga,
E morrendo na praia, e preguntando


Polo labio do sol que non  fatiga.
¡El non vén de pescar! Sigue entoando
Alentos de bubela na cantiga.


(Riderradeiro)




Illustration de La Cigale et la Fourmi