Pendentes do talismán.

Wikipedia.- Exemplo de teatro: La Comédie-Française (acuarela de A. Meunier, París, século XVIII).

  Platea de campanario;
neste auditorio confío
que non baleire albedrío
aplaudindo innecesario.

  Proscenio, estricto escenario;
franco actor de señorío
debruza verbo bravío,
desemboca en balneario. 

  Piromanía inminente,
vibrante ollada insurxente ,
brazo incendiario en oferta
nun papel de celofán.

  Prisioneiros de Xermán,
perplexos, coa boca aberta
cen mil paisanos alerta
pendentes do talismán.


  (Rioderradeiro)

Gorenta a gaita grileira.

M:L:A:.- "Aquí, un servidor, noviño e con pelo, despuntando alguna actitude musical !!!"

  Emboca, zuga, gaiteiro,
devora de tal maneira
a palleta do punteiro...:
Manolo, ¡tan galdrumeiro!,
gorenta a gaita grileira


  (Rioderradeiro)

No meu corazón, paciente.

  De pasos acompasados,

o seu perfil, nobre, ergueito;

os seus dous brazos pensados

para estreitar o teu peito.

  De tan xentil, circunspecto,

e familiar, ¡de que modo!;

cómpre dicir, foi perfecto

canto a leal, sobre todo.

  Partiu da vida aparente,

retorna ao mundo real,

resplandece, radical,

noutra verdade impoñente.

  O mal da ausencia, presente,

doenza en tempo parcial,

repercute, pedernal, 

no meu corazón, paciente. 

   

    (Rioderradeiro)

Carne de candidatura.

(Calquera parecido observado na realidade local (e nunca mellor dito) é pura coincidencia)

  Hai guerras polivalentes

libradas sen armadura;

outras batallas son pura

ficción, subconscientes.

  Hai debates emerxentes,

salientando a parte escura;

quen dá metralla procura

accións consecuentes.

  ¡Ai dos santos inocentes

vestidos sen vestidura!;

¡ai dos vellos ingredientes

adubiando a calentura!

  ¡Ai, xabróns de sinecura,

confusión de deterxentes,

que pasan por reverentes,

porque exaltan manicura!

  Hai espantallos valentes,

carne de candidatura.

    (Rioderradeiro)

Amado arcanxo, guerreiro.

 (IN MEMORIAM de Manuel da Roura,
a quen, en vida, quixemos tanto, e el a nós
de igual ou superior maneira.)


  En verso limpo, lixeiro,
voa o poeta tan alto,
que se diría, dun salto,
transfigurado en luceiro.

  Transfigurado en luceiro,
luz perenne en peregrino;
vai tapizando o camiño
semente de pregoeiro.

  Semente de pregoeiro,
arado de campesiño,
leva labrado o destino
con compás de mariñeiro.

  Con compás de mariñeiro,
velas, drizas, equipaxe...;
nada lle falta; ¡que viaxe!,
amado arcanxo, guerreiro.


 (Rioderradeiro)