No meu corazón, paciente.

  De pasos acompasados,

o seu perfil, nobre, ergueito;

os seus dous brazos pensados

para estreitar o teu peito.

  De tan xentil, circunspecto,

e familiar, ¡de que modo!;

cómpre dicir, foi perfecto

canto a leal, sobre todo.

  Partiu da vida aparente,

retorna ao mundo real,

resplandece, radical,

noutra verdade impoñente.

  O mal da ausencia, presente,

doenza en tempo parcial,

repercute, pedernal, 

no meu corazón, paciente. 

   

    (Rioderradeiro)