Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

cobizoso febril da fermosura,

adiviña á torcaz na arquitectura

da floresta, do río, da quebrada.

Sae ao campo, empurrando a madrugada,

o Fidalgo, sen galgo e sen montura,

atravesa regatos na espesura,

cazador sen carcás, sen espingarda.

Vén do campo; regresa, presumido,

ateigado de luz, de ecoloxía,

coa flor máis pequena e máis prezada

prendida do pincel da regalía.

O pertinaz do Suso anda metido

en replantar na Corte a Fonsagrada,

que é susbstrato mental, limpa pegada.

(Rioderradeiro)