Marcelo, tan real, tan arroupado.

(A Marcelino García Lariño -Marcelo da Rabela-,
IN MEMORIAM).
_________________________________________


  Partes, hoxe, de aquí; levas, amigo,
historias que contar da vila, en verso;
a Parca te convoca...; ese reverso
de ancestros, celestial, cumpre contigo.

  Historias que contar... Finou a espera
dos veciños do alén para escoitarte;
todo vai devagar nesoutra parte
perpetua onde o vivir non desespera.


  Andas de recepción, atarefado
compondo e perfilando unha espinela;
á escoita está San Pedro, interesado
nunha versón facsímile a capela.

  Ti sempre muradán, tan da Rabela,
Marcelo, tan real, tan arroupado.


(Rioderradeiro)