Feneces, corazón, porque te encovas.

  

  Abur, meu corazón; pasas de esguello

pola peneira azul que te acubilla.

Adeus, miña razón, nave sen quilla

a mercé dun vaivén bravo no espello.                                      

                                        

  Abur, meu corazón, cinza en nobelo

coma ronsel do sol cando ensarilla.

Adeus, miña razón, luz que partilla

unha acendrada estirpe de escalpelo.

  Adeus das ilusións, brisas perdidas;

o gran pintor só pintou para alcobas

do velame do aquén velas cumpridas.

  Abur, miña razón, polas feridas

do ritual solar non te renovas:

feneces, corazón, porque te encovas...

  Por xermolar, talvez, en novas vidas.

(Rioderradeiro)