Esquece o canto cruel da cruz da tarde.

  Bela, pura, flamante en colorido,

fuches, vida, tan linda, primorosa;

enxordeces de fada vaporosa

expulsada do Edén polo estoupido.

  Un festín de pracer tan encendido,

fuches, vida, nun tempo, tan ditosa;

palideces en min, perla preciosa,

quebrantada en xardín tan florecido.

  Zuga da veta, vida, que aída hai vela

na faísca de luz que aínda arde;

fréalle o carro ao sol, que se retarde...

na malva-rosa astral da miña estrela.

  Consello convincente, non covarde: 
amárrate ao timón da carabela,

esquece o canto cruel da cruz da tarde.

          (Rioderradeiro)