- A Maruxa Silva García, benquerida curmá, IN MEMORIAM

   

  Partiu, cal tiña vivido,

sen perseguir a riqueza,

sen agardar regalía

dun Edén, dunha Utopía,

consontes co ser nacido.

  Non sublimou a pobreza

nin a vestiu de enteireza,

coma ideal de partido.

Si, profesou a nobreza

de se abrazar co oprimido.

  Non traizoou, non roubou,

non se humillou, non parou

-tivo esa cabal certeza,

fundamental fortaleza-

de loitar coma é debido:

  MARUXA SILVA, firmeza!, 

o teu valor preferido.

    (Rioderradeiro)

Do corazón dolorido.

       

 Do corazón dolorido.

*******************

A vaga rouba da area

o corazón debuxado,

o cozón traspasado,

de socate transplantado

no peito dunha serea,

pola frecha de Cupido.

No peito dunha serea

sen patria, sen apelido,

sen pe(n)sar no percorrido

dese ir e vir que solfea

no balbordo da marea

o corazón dolorido.

O corazón transferido

pola frecha de Cupido..!

(Rioderradeiro)

Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

Sae ao campo Xesús, dunha alancada,

cobizoso febril da fermosura,

adiviña á torcaz na arquitectura

da floresta, do río, da quebrada.

Sae ao campo, empurrando a madrugada,

o Fidalgo, sen galgo e sen montura,

atravesa regatos na espesura,

cazador sen carcás, sen espingarda.

Vén do campo; regresa, presumido,

ateigado de luz, de ecoloxía,

coa flor máis pequena e máis prezada

prendida do pincel da regalía.

O pertinaz do Suso anda metido

en replantar na Corte a Fonsagrada,

que é susbstrato mental, limpa pegada.

(Rioderradeiro)

Parabéns!, SESENTA E SEIS..!

 Brindando ao tempo propincuo,

vir ben labrada a feitura,

chegar a idade madura

legando os sesenta e cinco.

  Seres, señora, discreta,

tirar de folgos secretos,

gozar de fillos e netos,

teres a prole completa.

  Respectada nos "pixéis",

belida flor, rexe, rega

fragrancia que non renega 

de se expresar nos pinceis.

  Cumpres, francesa..., e galega 

-bicos abondos, na entrega-,

parabéns!, SESENTA E SEIS..!

(Rioderradeiro)

Van os meus bicos de proa!

 

  Ti dis que os mellores bicos

danse con lingua argadela;

confrontados cos tres picos

de secaño, e con cautela,

son caudalosos, conspicuos,

son pecadentos, oblicuos,

son de cine, e de novela.

Que perigoso é metela

e confiar noutra boca

que ata ao falar se equivoca,

co marisco e coa broa,

de palabra e de persoa,

e, sen embargo, a bravura

rompe no claustro a cordura

con, "verbi gratia", a fartura

máis linguateira: a da loa. 

  Lingua Galega, armadura,

firme peana, e coroa,

no teu padal, na quentura,

van os meus bicos de proa!

(Rioderradeiro)