Ser forma..., e ferramenta.

(Wikipedia, Toulouse-Lautrec)


  Óllame cos teus ollos
de ardorosa pementa; 
ofrenda, eses teus beizos,
deliciosa tormenta.

  Bícame cos teus bicos
saborosos a menta;
convoca a miña boca
á túa, que me alenta.

  Líbrense decontino
da mirada indiscreta;
xúnganse as nosas almas
en xuntanza perpetua.

  Profunda aperta finte
afán que se fomenta:
ser flama fulgurante,
ser forma..., e ferramenta.


  E a beber bebedizos
ateigados de absenta.


  (Rioderradeiro)

Ser de Louro, e parecer...

(Foto de Reyes Benoit)

  Ter por divisa a grandeza
do mar aberto ao solpor,
ler no peito o pundonor
de loureana franqueza.

  Lindo escudo, arco expedito
e as frechas en combustión
apuntando ao corazón
da diana do infinito.

  Ser de Louro, e parecer
en peaña, un privilexio
rebuldante aquel latexo,
feliz a máis non poder.

  Tranquiliño? Algo tatexo
polo temor... de o perder.

  (Rioderradeiro)

Troquelando risas tristes.

(Harlequin with a Mirror - Picasso, Pablo | Museo Nacional )

  Teatro: en vivir invistes 
chanceos, choros... e chistes,
bágoas a remexer,
o rodicio a remoer
continuo, aquel retorcer
torturador, cando insistes,
coa panca do padecer,
pallaso, en superpoñer
máscaras, probar que existes
troquelando risas tristes.

  Troquelando risas tristes,
traballoso envellecer..!

 (Rioderradeiro)

((Harlequin with a Mirror - Picasso, Pablo | Museo Nacional )

- Desde o Portal, CLANDESTINO..!

(Pepa Sestayo: "Creo que ha sido uno de los cuadros que más me ha costado emocionalmente por la intensidad del tema que trata.")

  É berce, é balsa, é pateira,
cesta de Moisés no río,
este ateigado navío,
no proceloso é peneira,
alfándega de fronteira
que ha fornecer na ribeira,
por capital, fame e frío;
que a pobreza, decotío,
por desprezo, arma fogueira
en corazóns de madeira.

  Apaga, Neno, a xenreira;
reparte o PAN decontino;
proclama a PAZ, palestino;

desterra o PAU da xenreira,

desde o PORTAL, clandestino..!

   (Rioderradeiro) 

.- De corazón, a chorima.

(Fuencis Iborra Perez)


  Amosa pétalo ergueito,
soberbiamente, a roseira;
as rosas nunha silveira
son contumacia a barbeito.

  Debruzando unha quimera,
locen bravías, sen xeito,
na devesa do teu peito
onde unha dama prendera...

  Labarada, e primavera
da nosa máis alta estima,
toxo que reivindicara,
ouro entre espiñas, bordara...

  -Fuencis Iborra agarima-
Mil rosas que ela pintara
con perfección, só alcanzara,
de corazón, a chorima...

(Rioderradeiro)